Skilaboð til þín Sveinn.

Elsku karlinn, þú hringdir í mig áðan og sagði mér að þú hefðir komið að elskulega drengnum mínum.  Ég vil að þú vitir að ég skil vel hvernig þér líður.   Og ég skil vel að þú gast ekki rætt þetta meira í bili þegar ég fór að spyrja óþægilega og nálægt. 

Við áttum tilfinningaþrungið viðtal núna áðan.  Ég veit ekki hver  þú ert, og hvernig þú þekktir drenginn minn, en ég heyrði að þér þótti vænt um hann.  Og ég heyrði líka að þú átt erfitt eftir að hafa fundið hann.  Elsku karlinn, hafðu aftur samand.  Og fáðu áfallahjálp. Ég vildi að ég gæti verið hjá þér og knúsað þig og hjálpað þér yfir þennan erfiða hjalla. 

Ég hef svo oft hugsað til þín eftir að ég vissi að einhver hefði komið að honum.  einhver sem ætlaði að kaupa af honum fisk.  Hugsað um hvernig þér liði og hvað þú værir að pæla.  Og ég er þér þakklát fyrir að gera það sem þú þurftir, láta vita og setja hlutina í gang.  Ég veit ekki hvernig ég á að koma orðum til þín, því ég veit ekki hver þú ert, eða hvar þú ert.  En ef þú lest þessi orð þá veistu að ég hugsa til þín og bið alla góða vætti að vaka með þér og vernda og vona að þú komir við hjá mér næst þegar þú kemur á Ísafjörð. 

Knús á þig elsku drengurinn og ég óska þess að þér líði fari að líða betur.  Allt í einu er líf okkar tengt, og ég vil endilega fá að hitta þig, þegar þú kemur hingað, eða þú getur látið mig vita hvar þig er að finna.  Það er örugglega gott fyrir okkur bæði að hittast og ræða saman. 

Þú hefur verið svo oft í mínum hugsunum og bænum.  Og svo þegar þú hringdir var eins og loka púslið væri komið í myndina. 

 

Mömmó og minningarsýning.

Ég er þessa dagana að undibúa sýningu sem halda á til minningar um Júlla minn á Vetrarnóttum, sýningin verður sunnudaginn 8. nóvember í Tjörushúsinu þar sem flest listaverkin hans eru, staðsett af honum sjálfum.  En þar verður meira, ég er að láta ramma inn nokkrar teikningar eftir hann og myndir sem hann teiknaði á leður.  Hann var mikið náttúrubarn og hráefnið var hvað sem var, platti úr eldhúsi móður sinnar eða leðurbútur sem hann fann einhversstaðar.

Það er líka hægt að sjá á myndum hans í hvernig skapi hann var, eða hvort honum leið vel eða illa.  Það voru dökk tímabil í lífin hans og líka ljós og fögur.   Þetta sést afar vel í teikningunum hans.

Ég er líka að fara yfir steinaverkin sem hann kildi eftir, sum hálfköruð.  Hann hefur greinilega verið að byrja á einhverju nýju.  Ég ætla að hafa þessa sýningu eins lifandi og fallega og mér er unnt.

Svo eru nokkrar mömmu og pabba myndi.

 

Óðinn Freyr fékk að gista í fyrrinótt.  Og Brandur er auðvitað til í að koma sér í mjúkin hjá honum líka.

Hönnu Sól finnst það svo sem allt í lagi.

Hún fær stundum vinkonur í heimsókn, það finnst stelpunum gaman. 

Og Álfaprinsessur bókstaflega tilheyra kúlunni.

Dansandi prinsessur líka.

Svo er bara að vanda sig.

Já það er fjör og veitir ekki af þegar amma dettur ofan í kjallara.

Bestu vinkonur.

Á föstudögum er farið í bókasafnið og svo má alltaf biðja um ís.

Í gær var amma búin að kaupa bók um Bangsimon og myndir til að líma inn.

Það er skemmtilegt.

Knúsirófan komin á sinn uppáhaldsstað.

Algjör knúsírófa þessi stelpa.

Og þessi er síðan áðan.

Veðrið er ljúft þessa dagana milt og lygnt.

Og haustlitirnir löngu komnir í ljós.

Úlfur fór á Tai Kvon do mót fyrir sunnan, vonandi gengur honum vel.  Því miður komumst við ekki með honum.  En önnur mamma sem fór með hópnum ætlar að hugsa um hann, og svo þjálfararnir.  Hann er í góðum höndum. 

Ingi minn og fjölskylda er líka fyrir sunnan, Sóley Ebba er að fara að keppa á EPTA vonandi gengur henni líka vel.

Og Óðinn Freyr er einnig fyrir sunnan þar sem hann fór á körfuboltamót. Vonandi gengur honum líka vel, hann er bara 6 ára ennþá lítill stubbur en rosalega duglegur.

Hún er dönsk hann er franskur.  Hún vinnur í Reykjavík hann er hér í skóla og í lúðrasveitinni.  Hann hefur komið í heimsókn og nú vildi hann kynna okkur fyrir kærustunni.  Þau eru yndæl bæði tvö og meiri íslendingar í sér en margur íslendingurinn.    Ég hef tekið eftir að það er ákveðin hópur fólks sem hingað kemur erlendis frá sem laðast að okkur og kúlunni. Og það er notalegt. 

 

En ég ætla að safna sjálfri mér saman og hugsa jákvætt.  Hella mér út í minningasýninguna um drenginn minn.  Eigið góðan dag.

 

Áfall.

Ég byrjaði þennan dag bara nokkuð vel, var nálægt því að vera glöð og í jafnvægi. En svo kom reiðarslag.  Jamm, venjulega hefði það ekki haft mikil áhrif á mig, en þegar ég er svona brotin þá komst ég að því að ég þoli afskaplega lítið, til að koma mér úr jafnvægi.

 

Ég fékk sum sé tölvupóst.  Hann var frá félögum mínum í Samgus, sem er samband garðyrkjustjóra.  Félag sem ég hef verið í frá stofnun þess félags, og á þar marga góða vini.  Þeir hafa verið mér nánast eins og vin í eyðimörk gegnum tíðina, starfslega séð.  Það þekkja þeir sem búa úti á landi og hafa ekki í sínu bæjarfélagið samstarfsfólk sem hefur sambærilega menntun eða starfsþjálfun.  Þá er gott að hitta fólk í sama geira, og ræða málin fara yfir sitt svið og finna samstöðu.  Þetta er okkur mjög mikilvægt og hefur gefið mér mikið gegnum tíðina.  Ég sótti fundi hjá Samgus lengi vel og var virk í stjórn og allskonar uppákomum. 

Svo fæ ég tölvupóst í morgun þar sem komin er út ný félagaskrá.  Og ég er ekki á henni.  Í staðin fyrir mig er komin starfsfélagi minn, sem hefur unnið hér í ca tvö ár, var ráðin hér umhverfisstjóri.  Ég hef ekkert á móti þessum ágæta manni, síður en svo.  En ég get ekki skilið af hverju ég er dottin út og hann kominn inn.  Þetta eru jú samtök garðyrkjustjóra.  Við samþykktum jú fyrir nokkrum árum að aðrir innan græna geirans í sveitarfélögum gætu fengið inngöngu, og þar yrðu þá fleiri ásamt garðyrkjustjóra.  En að garðyrkjustjóranum væri úthýst fyrir annan starfsmann hefur held ég ekki hvarflað að okkur.

 

Nú vona ég að þetta sé einhver misskilningur og einhvers staðar á leiðinni hafi eitthvað gerst sem hægt er að laga og taka til baka. 

Ég hef sent bæjarstjórn Ísafjarðarbæjar bréf, þar sem ég fer fram á svör við spurningunni.

 

 

Ég ætla mér að bíða eftir svari, en það getur verið að ég birti bréfið í heild sinni.  Ef svar berst ekki eða útskýringar.  Það hangir nefnilega meira á spýtunni. 

Ég hef starfað sem umsjónarmaður skrúðgarða og opinna svæða, og síðar garðyrkjustjóri síðan árið 1978.  Eða eða í 30 ár, og þar áður með barneigna hléum síðan árið 1966.  Mér finnst því sérkennilegt að svona geti átt sér stað.

En ég sé til.  Sennilega er þetta bara leiður misskilningur og öllu verður kippt í lag.  Ég beðin afsökunar á þessu og allt í gúddí.

Síðasta ár komst ég ekki á haustfund eða aðalfund, þar sem ég eyddi peningnum sem átti að fara í ferðirnar í að kaupa lauka fyrir bæinn.  Ég set nefnilega niður nokkur þúsund túlípana í miðbæjarkjarnana og hef gert um mörg ár núna.  Þetta hefur mælst vel fyrir meðal bæjarbúa og reyndar líka fleiri sem hingað koma á þeim tíma þegar allur bærinn er í túlípanablóma.  En í fyrra sem sagt var ekki gert ráð fyrir þessu og mér fannst peningunum betur varið í að kaupa túlípanana en að fara á fundi.

  

Ég hef þó ég segi sjálf frá lagt stolt mitt í að halda bænum eins snyrtilegum og fallegum og hægt er.  Reyndar hafa peningar sem til þessa málaflokks fara, minnkað ár frá ári.  Og í fyrra var tekin sú ákvörðun að taka af mér allt starfsfólkið og láta vinnuskólann sjá um hreinsun og gróðursetningu.

 

Það sést þvi miður á umhirðunni.  Og þá er ég ekki að setja út á vinnuskólann og starfsfólkið þar.  Þetta er bara verkefni sem krakkarnir ráða ekki við.  Og ég varaði við því í fyrra að þetta myndi ekki ganga upp.  Og það sést á bænum í sumar, að ég hafði rétt fyrir mér. 

Það er ekki hægt að gera eitthvað úr engu.  Og ef fram fer sem horfir, fáum við aftur stimpilin sem var á bænum þegar ég tók við honum, en hann var “Sóðalegasti bær á Íslandi”.  Núna undanfarin ár var farið að kalla bæinn Túlípanabæinn.  Sem mér finnst snöggt um betra viðurnefni.

 

Ég hafði ákveðið að ræða ekki þetta viðkvæma mál svona opinberlega.  Þar sem mér hefur líkað vel við það ágæta fólk sem hefur séð um vinnuskólann og hefur tekið yfir þau störf sem ég sá um.  Enda er ég ekki að sakast við þau.  Heldur sparnaðinn og stjórnsýsluna, sem virðist ekki átta sig á því hve miklu máli skiptir fyrir ímynd bæjar að hann sé snyrtilegur og  beðum og sláttusvæðum vel við haldið.

 

En svona er lífið.  Ég er orðin gömul og grá, og ef til vill eru ráðamenn orðnir leiðir á mér.  En samt sem áður, finnst mér að svona ellibelgur sem hefur lagt allt sitt í starfið, og gefið bænum líka bakið og heilsuna, eigi skilið að fá að enda með virðingu, en ekki svona kveðju. 

Svo sjáum við bara til hvaða svör ég fæ.  Og ef þetta er misskilningur, þá mun ég leiðrétta það allt saman hér. 

Að lokum mér þykir vænt um bæinn minn, mér þykir vænt um fólkið sem hér býr, og mér þykir vænt um vinnufélagana.  Þess vegna vona ég að þetta allt sé á misskilningi byggt.  Það mun svo koma í ljós.

 

Eins og ég væri ekki í nógu andskotans rusli fyrir. 

Kúlulíf, tónleikar og veður.

Kúlulífið gengur sinn gang.

Brandur elskar morgnana með Hönnu Sól.

Þau eru svo sæt saman.

Litli fílamaðurinn er samt ekki langt undan.

Weetabix með rúsínum og lýsi, það er morgunmaturinn.

Kúlustrákar.

Kúlustelpur.

En ég fór á tónleika í kvöld.  Sóley Ebba er að fara að keppa í píanókeppni EPTA (Evrópusambandi píanókennara)  Sem verða haldnir í Salnum í Kópavogi dagana 4 - 8 nóvember n.k.  Héðan fara fjórir keppendur af 16 yfir allt landið. Kemur svo sem ekki á óvart.  Ísafjörður er og verður Mekka tónlistarinnar.  Viðstödd var Anna Áslaug Ragnar, sem er bæði virtur og frægur píanóleikari.  Reyndar systir Sigríðar Ragnar skólastjóra og Hjálmars H. Ragnar.  Hún er hér reyndar í tilefni af afmæli systur sinnar.

Hér fyrir ofan er Sóley Ebba með tveimur öfum mömmu sinni og svo ömmu. 

Það voru einungis keppendurnir sem spiluðu á tónleikunum.  Og dagskráin var metnaðarfull.  Meðal þess sem þau fluttu öll var frumsamið lag eftir  Tryggva m. Baldvinsson í tilefni keppninnar.  Hugleiðing um íslenskt þjóðlag.  Sem var þrælerfitt bæð hvað hljóma varðar og svo hraða og leikni.  Og það skemmtilegasta var að þau höfðu öll sitthvora túlkunina á laginu.  Þó eru þau öll með sama kennarann.  Beötu Jóh. Sem af mikilli elju hefur hjálpað krökkunum við spilunina.  Þau hafa nú æft sig í allt sumar, og loksins er komið að því að stíga á svið og spila.  Það verður spennandi.

Aron Ottó. Eini karlþátttakandinn.

Kristín Harpa.

Og Hanna Lára. 

Þau voru öll mjög dugleg og virkilega gaman að hlusta á þessa hæfileikaríku krakka spila í kvöld.

Þau fengu mikið lófaklapp og blóm.

Innilega til hamingju með þetta framtak Beata mín.  Gangi ykkur öllum vel krakkar mínir.

Og Sóley Ebba, amma er svo stolt af þér ljósið mitt.

Nokkrar góðveðursmyndir.

Nú er að byrja tími ljóss og skugga.

Þessar myndir voru teknar í gær. Þá var yndislegt veður.  Í dag var lognið að flýta sér smá.

Kúlan í ljósi.

Dularfullur Engidalur.

Og lognið speglar húsin og bátana í pollinu.

Sannarlega rómó og víst er Ísafjörður fallegt bæjarstæði.

Þessi var svo tekin um hálf sex leytið í kvöld.

En ég bara óska tónlistarfólkinu okkar innilega góðrar ferðar.  Og ég ætla að fylgjast með því hvernig þeim gengur. 

 

Mannúðarástæður dýraverndunar.

Hafið þið heyrt það betra?  Fé sem gengið hefur á fjöll á sunnanverðum Vestfjörðum í hálfa öld, verður nú fyrir miklum og andstyggilegum árásum fólks.  Það er hundelt uppi, í fyrra var það skotið á færi úr þyrlu, en í ár er það ekki nógu gott, nú er það hrakið fyrir björg af miskunnarleysi.  Og allt í nafni mannúðar.

Ég er svo reið að ég næ ekki upp í nefið á mér.  Dýraverndunaraðilar, þið eigið að skammast ykkar og leyfa þessu fé að vera í friði.  Mér skilst að það séu aðallega hrútar sem lifa af, en að öðru leyti væsi ekkert um féð.  Hvað er í gangi.  HÆTTIÐ ÞESSU STRAX.

Ykkur væri nær að huga að búfjárflutningi milli landshluta, eða jafnvel um hálft landið.  Fé og stórgripir sópað upp í opna tveggja hæða vagna, og tengivagna, þar sem blessaðar skepnurnar eru í klemmu í marga klukkutíma.   Skelfingu lostnar og sumar troðast undir.  Og það hefur komið fyrir oftar en ekki að bílarnir hafa keyrt út af og drepið megnið af fénu og stórslasað það. 

Þess vegna verður allt blaður um mannúð við að strádrepa fé sem hefur aðlagast aðstæðum í fjöllum á sunnanverðum Vestfjörðum afskaplega léttvægt og hræsnisfullt.  Það er ekki mannúð, það er forheimska og einblíningur á stafkróka. Vinsamlegast hættið þessari vitleysu strax, og snúið ykkur frekar að því að fara að skoða hvort flutningarnir sem ég nefndi áðan standist dýraverndunarlög.  Og líka hvort það stenst lög um sauðfjárveikivarnir.  Þ

Þetta er gjörsamlega óþolani árás á skepnurnar og er ykkur til ævarandi skammar.

Enn ein greinin - nú frá 2008.

Ætla að birta hér grein sem ég skrifaði 2008.  Meðan gamla ríkisstjórnin sat ennþá. Ágætt að rifja upp hvað var að gerast þá.  Af því að Sjálfstæðismenn vilja taka við stjórnartaumunum aftur, og jafnvel er verið að ræða um Samfylkingu og Sjálfstæðisflokk.  Sama graut og var þegar hrunið dundi á. 

Er það nokkuð það sem við viljum?

Hins vegar tel ég að það stefni allt í stjórnarkreppu.  Því miður hefur þessi ríkisstjórn ekki staðið undir þeim væntingum sem ég gerði til hennar. Aðgerðarleysið í málefnum almennings hefur algjörlega legið á hakanum, meðan allt kapp hefur verið lagt á að þóknast ASG, bretum og hollendingum. 

Þetta hafa verið vonbrigði.  Því ég hélt satt að segja að Vinstri grænir stæðu betur í lappirnar með sín kosningaloforð en komið hefur í ljós.  Og hrókeringarnar leyndin og allt það er nákvæmlega það sama og í hinum flokkunum þ.e. Sjálfstæðísflokki og Framsóknarflokki. 

 Vegna útrásarvíkinanna ásamt aðgerðarleysi stjórnvalda er ég að missa báða eftirlifandi syni mína til Noregs og fjölskyldurnar þeirra.  Þeir telja sig ekki geta verið hér með það ástand sem ungu fólki með börn hefur verið sköpuð hér eins og er. 

Ég vona að það lagist og annað hvort stjórnvöld taki sig verulega á eða víki til hliðar.  Hvað svo tekur við veit ég ekki.  En ég tel lang heppilegast að ráðnar verði manneskjur utanaðkomandi í stjórn til a.m.k. tveggja ára, sem stjórni landinu eins og hverju öðru fyrirtæki.  Meðan stjórnarflokkarnir fari í naflaskoðún og skipti út spillingaröflum sem hreiðrað hafa þar um sig.   Þetta dæmi er ekki að ganga upp.  Og traust manna á ráðamönnum er orðið ansi lítið.  Almenningur veit ekki sitti rjúkandi ráð, og þeir sem hafa dug og getu flytja burtu.  Þetta er óþolandi ástand.

 

                                               OOO

Í ósigrum er styrkur hvers manns fólgin.

Frá mínum bæjardyrum séð.

  

Þegar syrtir að, og menn komast í þrot, þá fyrst reynir á styrk hvers og eins.  Hér hafa orðið umskipti,  hamfarir segja sumir.  Ég vil nú ekki taka svo djúpt í árinni, en samt vil ég segja að þegar Geir H. Haarde segir að ekki hafi farist nokkur maður, þá segi ég á móti, að það getur sá maður ekki fullyrt á þessari stundu, því að það er svo því miður að það brennur við að menn geri eitthvað afdrifaríkt, þegar þeir standa frammi fyrir óleysanlegum vanda.  Einnig geta þeir sem eru veilir á einhvern hátt, átt erfitt með að þola svona álag.

  

Það skal því fara varlega með að fullyrða eitthvað sem menn geta svo ekki staðið við.  En eins og svo oft vill verða, þegar kreppir að, þá fara menn að leita að sökudólgum.  Og vissulega eru hér sökudólgar á ferð.  En þeir eru margir og koma víða að.  Ekki ætla ég að réttlæta peningagreifana, en mér finnst samt leitt að heyra þegar fólk hlakkar yfir óförum þeirra.  Það lyktar af öfundsýki, sem er ein af dauðasyndunum sjö.  Það sem mér finnst samt verst að hugsa til, er að ef einn af helstu ráðamönnum þjóðarinnar, hefur notað þetta ástand til að freista þess að veita fólki náðarhöggið, fólki sem almannarómur segir að hann hafi notað stöðu sína á óþverralegan hátt til að koma höggi á áður .  Sérstaklega ef sá sami maður hefur svo tipsað vini og kunningja, eins og ýjað er að. 

  

Þeir verða að tapa sem eiga, sagði eitt sinn gamall maður hér, sem hafði orðið uppvís að því að taka ýmislegt nytsamlegt ófrjálsri hendi til eigin nota.  Og í sjálfu sér er það alveg rétt.  Þeir eiga að missa sem eiga.   Málið er að hingað til, hefur það verið þannig að þeir sem EIGA hafa sankað að sér því sem þeir sem minna mega sín þarfnast. 

 

Græðgin hefur verið þeirra leiðarljós, og kæruleysi fyrir lífi og limum fólks í kring um þá.  Þeir hafa sólundað, og örugglega komið undan fullt af peningum, sem þeir geyma á reikningum erlendis, og bíða betri tíma.  Margir þeirra allavega.  Þó það sé fjarri mér að hlakka yfir óförum þessara manna, þá get ég ekki vorkennt þeim heldur.  Þeir hafa farið eins og engisprettufaraldur yfir bæði landið og nágrennið, og eira engu.

  

En við skulum ekki gleyma því, að það voru stjórnvöld sem gerðu þeim þetta kleyft, þeir brutu engin lög, þeir kunnu bara að spila á kerfið.  Það kerfi sem stjórnmálamennirnir bjuggu til.  Stundum sniðið að þörfum greifanna.  Eins og til dæmis sjávarútvegskerfið, sem er beinlínis í andstöðu við stjórnarskrána, og felur í sér gríðarlegt óréttlæti og eignaupptöku hins almenna manns í dreyfbýlí.  Og jafnvel þótt Mannréttindadómstóll hafi dæmt kerfið óverjandi, þá er ekkert gert til að laga það.  Vegna þess að það hentar ekki sjávarútvegsgreifunum.  Þeir ætla að gleypa allan kvótann og gína yfir hverjum fisktitti sem í sjónum syndir, meðan stjórnarskráin segir að auðlindir þjóðarinnar séu eign þjóðarinnar.  Nei þeim skal verða gert kleyft að drepa niður alla einyrkja landsins, þar til þeir hafa náð öllu í sínar gráðugu krumlur.  Ætli þeim verði þá ekki gert kleyft að selja fiskimiðin til erlendra aðila ? Kæmi það ekkert á óvart.

  

Þess vegna finnst mér einhvernveginn falskur tónn í Geir H. Haarde þegar hann er að tala um að bjarga almenningi í landinu.  Hve lengi er hann búin að horfa upp á fólk gert eignalaust úti á landi, án þess að lyfta litlafingri til bjargar.  Ég er til dæmis alveg viss um að við værum ekki svona illa stödd, ef fylgt hefði verið eftir tillögum Frjálslynda flokksins um betri sjávarútvegsstefnu. 

 

Er fólk í dreyfbýlinu ef til vill ekki almenningur.  Er það það sem verið er að segja ?  Spyr sú sem ekki veit.

 

Það er líka falskur tónn í Þorgerði Katrínu, þegar hún talar um sjávarútveginn sem traustan, þegar hann stendur eiginlega á brauðfótum.  Skuldugur upp fyrir haus.  Og meðan allir firðir eru fullir af fiski, er mönnum meinað að veiða hann, sér til viðurværis.  Fólk hefur staðið uppi eignalaust, og rúið inn að skinni, án þess að forystan hafi haft af þvi minnstu áhyggjur. 

  

Ég geri mér grein fyrir því að ástandið er alvarlegt núna.  Og að það slær alla í landinu, og að stjórnvöld eru ekki öfundsverð af þeirri stöðu sem þau eru í í dag.  En ég bendi líka á að þessi sömu stjórnvöld hafa haft tíma og ráðleggingar vísra manna nú um langa hríð til að bregðast við.  Mjög langan tíma meira að segja, ef marka má orð nokkurra hagspekinga eins og Þorvaldar Gylfasonar og fleiri.  En þau kusu að loka eyrunum og gera ekkert.  Meira að segja var forsætisráðherran svo óforskammaður að hann stærði sig af því að hann hefði ekki gert neitt, og að það hefði bjargað öllu.  Hversu andvaralausir geta menn orðið. Nú eða þessi hallærislegi eltingarleikur um að komast inn í Öryggisráðið, allar þær milljónir sem lagðar hafa verið í það, bæði kostnaður ráðamanna flandrandi um heiminn, svo og gjafir, og styrkir til hinna og þessara þjóða, til að kaupa sér atkvæði. 

 

Og það á sama tíma, og aðstaða aldraðra og öryrkja er með þeim hætti að þeir draga fram lífið, á bótum sem eru ekki sæmandi þessari ríkustu þjóð heimsins, ef maður trúir stjórnvöldum. 

  

Nei við skulum ekki að hlakka yfir óförum annara, en einbeita okkur að því að láta stjórnvöld á okkur skilja að við viljum ekki svona ríkisstjórn, sem situr bara og gerir ekkert, fyrr en út í foræðið er komið svo djúpt, að það þarf haldreipi langt að til bjargar. 

 

Gamli faðir minn hefur tapað miklu fé, svo er um fleiri sem hafa treyst á þessi stjórnvöld að fara með valdið í landinu.  Þetta gamla fólk, sem sumt er veilt fyrir, er ómögulegt að segja til um hvernig reiðir af í þessum ólgusjó.  Ég óttast allavega um minn föður.  Ég vona bara ef hann kemst heill út úr þessu róti, að hann læri að treysta ekki á Sjálfstæðisflokkinn og hans pótintáta endalaust.  Að það sé ekki allt sem sýnist í frjálshyggjunni, og einkavæðingunni.  Sem betur fer hefur sú stefna komist í þrot, og nú þarf að huga að nýjum leiðum.  Það segir sína sögu, þegar orðið “hagræðing” er orðið ógnvaldur sem hríslast eins og kaldur straumur niður bakið á manni.  Því það þýðir bara það eitt, að gera einhvern ríkari á kostnað annars.  Herða að einum, meðan losað er um hinn.  Hagræðing eins og hún hefur verið framkvæmd hér á landi og örugglega allstaðar, hefur ekki verið hagræðing fyrir fólkið í landinu, sem forystunni er svo umhugað um núna, heldur til að þeir sem fara með völdin fái meira í sinn vasa.  Og gildir þá einu hvað verður um þá sem eru fórnarlömb hagræðingarinnar.

  Nei það er vonandi að þetta ástand verði til að bæta siðferðið í landanum.   Að það verði til að opna augu fólks fyrir því hve lánið er fallvalt.  Og hvað græðgin getur áorkað, þegar hlúð er að henni með öllum tiltækum ráðum.    Ábyrgðin er fyrst og fremst stjórnvalda, sem hafa hagað sér eins og dansendur kring um gullkálfinn, hafa lokað öllum skynfærum fyrir hættunni sem allir áttu að vera löngu búnir að sjá.  Ekki hlustað á varnaðarraddir.  En hlustað vel á þá vini sína, sem hafa eignast Íslands smátt og smátt, á kostnað hins almenna borgara.  Þess vegna segi ég enn og aftur, það er einhver falskur tónn í rödd sem núna allt í einu vill sátt og allir eiga að leggjast á eitt, til að bjarga málunum.  Gegnum tíðina hefur fólkið í landinu lagt sitt af mörkum, með þolinmæði og þraustsegju.  Þrælað í sveita sína andlitis, og ekki orðið vör við þetta góðæri sem alltaf er verið að tala um.  Og svo núna þegar veislan er búin, þá eiga þeir sem stóðu fyrir henni, að þrífa sjálfir eftir sig, þeir eiga svo að gera meira, þeir eiga að segja upp og fara.  Hér þarf fólk sem þorir og getur tekið á vandanum.  Það er allavega komin tími til að skipta út liðinu, hleypa ferskari vindum inn í stjórnmálin og fara að skilja að afdankaðir pólitíkusar eru ekki hæfir til að gegna lykilembættum í þjóðfélaginu, meðan ráðamenn eru að stæra sig af því að eiga velmenntað og velgefið fólk, þá þarf líka að treysta þeim til að fást við þau verkefni sem þau hafa menntað sig til.  Slíkt á að vera sjálfsagt í þjóðfélagi árið 2008.   

Lifið heil og megi allir góðir vættir vaka með ykkur öllum og vernda. Við skulum muna að öll él birtir upp um síðir, og við skulum líka átta okkur á því, að nú sem aldrei fyrr er einmitt tíminn til að fara að huga að því einfalda og smáa. Hlú að hversdagsleikanum, og sjá að hamingjan er ekki fólgin í því sem mölur og ryð fá grandað. Heldur í því að hlú að fjölskyldu og vinum. Hætta að hlaupa eftir innantómum lífsgæðum, en þess í stað halda utan um það sem næst manni er, og svo brosa sig í gegnum þennan vanda. Hann lagast, og vonandi kennir hann okkur sem flestum hve lífið er í raun og veru dýrmætt og hve það er mikilvægt að þekkja sjálfan sig, og sálina sem þar býr.

                            

                                                       OOO

Eins og sjá má er þetta skrifað áður en öll gögn komu upp á yfirborðið eins og ljóst hefur orðið.  Þá hafa menn greinilega þverbrotið bæði lög og siðferðismörk á þessum tíma.  En það er önnur saga.

Eigið góðan dag elskurnar mínar. 

Smá mömmó og veðurblíða.

Það hefur verið gott veður undanfarna daga, fallegt og hlýtt miðað við árstíma.

Skotturnar mínar una sér við föndur, þegar þær koma heim úr leikskólanum.  Hanna Sól hefur reyndra eignast nokkrar vinkonur sem hún fær að fara heim til, eða þær koma hingað.  Hún er svo mikil félagsvera.

Það er passað upp á nammidagana hjá henni.  Og á laugardögum er ekki undan því komist að fá nammi.  Hér er fröken hotlips.

Og fröken skottlips verður að gera alveg eins.

Amma taktu mynd..... skeggjaða konan.

Amma taktu mynd.....

Daníel Örn ömmustrákur var hjá okkur í heimsókn.  Það er gaman að hafa hann, hann er svo ljúfur og góður.

Flottur.  Reyndar voru þau fjögur krakkarnir sem sváfu hér í nótt, fyrir utan skotturnar.  Það var Sóley Ebba og Birta vinkona hennar og Úlfs, Úlfur og Daníel.  Þau voru ósköp stillt.

Morgnarnir eru notalegir áður en við förum á leikskólann.

Og ég og systir mín fórum í sláturgerð.  Ég hafði herjað út vambir af vinnufélögum mínum sem eru hobbý bændur, fékk hjá þeim líka vélundu.  Og blóð, en þegar við ætluðum að fara í slátrið, hafði það gerst sem ekki varð séð fyrir og við urðum að fresta öllu saman.  Þangað til í gær.

Lyfrarpylsan er góð.

Hanna Sól var áhugasöm, enda þykir henni slátur og lyfrarpylsa besti matur.

Ásthildur hefur meiri áhuga á að hnoðast með afa.

Þetta er voða gaman.  Hún er reyndar eins og fílamaðurinn, því hún datt á leikskólanum og fékk þetta svaka glóðarauga.  Og fór á sjúkrahúsið.  Hún virðist samt ekkert finna til. 

En þetta lítur ekki vel út. 

Hér eru alltaf einhverjar furðuverur á kreiki.

Hanna Sól sæt og fín.

Hér eru nokkrar góðviðrismyndir.

Sólin skein við bæjarbúum.

Og þetta fræga Ísafjarðarlogn.

Það er dásamlegt.

Sólin er lágt á lofti núna, og bráðum tekst henni ekki að hífa sig yfir fjöllin.  En við bíðum bara og þreyjum uns hún lætur sjá sig á ný.  Þá drekkum við okkar sólarkaffi og gleðjumst yfir endurfundum.

Eigið góðan dag elskurnar.

 

 

Hugleiðing.

Það er um það bil mánuður síðan heimurinn hvolfdist yfir mig og ég fékk að vita að sonur minn væri dáinn.  Þessi mánuður hefur liðið eins og í þoku.  Ég hef einhvernveginn synt áfram, látið mig fljóta á þeim hlýhug og góðum hugsunum og framkomu fólks í kring um mig.  Eg hef bókstaflega verið borin á höndum af svo mörgum.  Fyrir það er ég þakklát. 

Fólk hefur spurt hvernig mér líði.  Ég veit það hreinlega ekki.  Á daginn er hugurinn bundinn við hin ýmsu störf og að sinna litlu gleðigjöfunum mínum.  Kvöldin fara í að sitja annað hvort fyrir framan tölvuna eða sjónvarpið, til að dreyfa huganum.  En næturnar eru erfiðastar.  Ég vakna um tvö, hálf þrjú, og þá er ekkert sem dreyfir huganum.  Það er þá sem hugsanirnar fara á kreik, og alveg sama þó ég viti að ég get engu breytt, þá er bara söknuðurin og sorgin sár. 

En það er líka einhver doði í mér.  Mér er fyrirmunað að byrja á einhverju, eða hringja eða bara koma einhverju í verk.  Og ég hef tekið eftir því að ég bara get ómögulega tekið ákvörðun.  Ef ég er spurð að einhverju, hvort ég vilji þetta eða hitt, þá bara lokast fyrir hugsunina og ég get ekki sagt hvort heldur ég vil.  Þetta er frekar óvenjulegt af manneskju sem hefur verið með allt að því yfir hundrað manns í vinnu.  Og oft þurft að taka skjótar ákvarðanir og segja af eða á um eitthvað.  

Ég geri mér grein fyrir því að þetta mun rjátlast af mér.  Og orð þeirra sem hafa upplifað það sama og ég eins og Ragnheiður og Birna Dís erum mér hjálp í að viðhalda voninni um betri tíð.  Eins og druknandi maður grípur hálmstrá.  Það er bara erfitt að vera í núinu, með nístandi sársauka í brjóstinu.  Viðkvæmnin á háu stigi þegar eitthvað kemur uppá sem minnir á drenginn minn.  

Ég er ennþá að neita alveg að trúa því að ég eigi ekki eftir að sjá hann í þessu lífi.  Finnst eins og hann sé að koma, finnst ég heyra í honum.  Sennilega er hann einhversstaðar í kring um mig samt sem áður.

Svo er það hitt, þegar ég átti að ákveða hvar hann ætti að liggja, þá vildi ég að hann fengi leg einhversstaðar nálægt mömmu minni, en það var ekki hægt.  Ég gat einhvernveginn ekki hugsað mér að hann lægi einn einhversstaðar.  Matta tengdadóttir mín benti mér þá á lausn sem ég gat sætt mig við.  "Þið getið bara pantað leg fyrir ykkur hjónin við hlið hans", sagði hún.  Og það gerði ég.  "Elskan ég er búin að panta pláss fyrir þig í kirkjugarðinum".  "Ha! Já er það?  Maður fer nú að hugsa ýmislegt", sagði bóndinn minn.

Já svona erum við þegar allt kemur til alls.  Þegar við erum komin í þrot, þá kemst maður í þennan gír. Ég veit vel að sálin hans er ekki í kirkjugarðinum, að þar hvílir bara skrokkurinn, og sama á eftir að vera með okkur hjónin.   En samt ég gat ekki hugsað mér að láta hann vera einan. 

Það á að sýna honum mikla virðingu hér á Ísafirði með því að halda minningarsýningu um verkin hans á Vetrarnóttum.  Hann hefði verið mjög stoltur af því.  Það kom líka til mín maður sem vinnur við safnahúsin í Neðsta.  Hann spurði hvort þeir mættu ekki taka inn verkin hans sem eru fyrir utan safnahúsin, geyma þau yfir veturinn, svo þau skemmdust ekki.  Og setja þau svo upp aftur næsta vor.  Slík er umhyggjan fyrir listamanninum Júlíusi Kristjáni Thomassen.  

Hann hefur reyndar alltaf haft sterk á hrif á fólk með því sem hann fæst við.  Fyrir mörgum árum áttum við systurnar saman blómabúð.  Hann fékk stundum að koma og gera þurrblómaskreytingar, aðallega veggskreytingar.  Það var alveg víst að þessar skreytingar voru keyptar strax.  Meira að segja vissi ég að sumar þeirra fóru til Ameríku til gjafar.  Og þegar pabbi flutti upp á Hlíf, og Júlli var með honum að heimsækja þar vini, þá sá hann nokkrar skreytingar ennþá upp á vegg, sem hann hafði gert fyrir 15 árum eða svo. 

Júlli minn var sérstakt náttúrubarn.  Listaverkin hans voru iðulega gerð af því sem hendi var næst.  tréristurnar voru af eldhúsplöttum, sum málverkin máluð á matardiska, hann gat notað nagla og skrúfur til að gera úr því fígúrur.  Ég á hrosshúð á stofugólfinu hjá mér, sú húð hefur minnkað all verulega, því hann notaði utan af henni í ýmislegt skemmtilegt.  Hann tók hversdagslega hluti og bjó til úr þeim eitthvað skemmtilegt og fallegt.  Og svo komst hann upp á bragðið með fjörusteinana.  Það varð hans ástríða nú seinustu mánuðina.  Og ég held að hann hafi gefið hálfum bænum litla fiska í vasann.  Þeir eru allavega margir sem eiga fisk frá honum. 

Á einhvern hljóðlátan hátt snart hann strengi í bæjarsálinni okkar.  Bænum sem hann elskaði, og vildi ekki yfirgefa.  Hér átti hann sínar bæði verstu og bestu stundir.   Honum tókst að rífa sig upp og vinna sig inn í hjörtu bæjarbúa.  Eins og ég sagði í ræðunni minni hér neðar, þá tökum við ekki með okkur kornhlöðurnar né peningana.  En ég er alveg viss um að góðvildin og hlýhugur þeirra sem eftir standa skipta miklu máli.  Kærleikurinn fer með okkur alla leið.  Og þar átti hann stóra inneign, sem hann hafði unnið til sjálfur. 

En ég verð bara að láta tíman lækna mitt hjartasár.   Og ég er í rauninni afskaplega heppin kona að vera umkringd öllu þessu góða fólki, bæði ættingjum vinum og reyndar öllum sem ég hitti og heyri í.  Hvað er hægt að hafa það betra?  Og ég er þakklát fyrir það.  Það hjálpar mér mikið.

Eigið góðan dag elskurnar og innilega takk fyrir mig.

Afmælisræða og blaðagrein.

Ég hef verið að renna gegnum skjölin í tölvunni minni og rakst hér á tvær greinar.  Önnur er aðkomin, hin hugleiðing sem ég flutti árið 2004, í september þegar við hjónin héldum upp á 60 afmælin okkar, saman.

Hin er athygliverð grein eftir Jón Kaldal. 

 

Þær eru ólíkar þessar greinar, en sprottnar af sama meiði samt.

 

Dauðaskammtur úr apótekinu

 jón kaldal skrifar

Einn reyndasti yfirmaður löggæslumála í Bretlandi, Richard Brunstrom, lögreglustjóri í Norður-Wales, lagði til í haust að öll fíkniefni skyldu leyfð.Einn reyndasti yfirmaður löggæslumála í Bretlandi, Richard Brunstrom, lögreglustjóri í Norður-Wales, lagði til í haust að öll fíkniefni skyldu leyfð. Um leið hvatti hann stjórnvöld til að binda enda á misheppnað stríð gegn ólöglegum eiturlyfjum.Meðal ástæðna sem Brunstrom tiltók fyrir afstöðu sinni var að framboð eiturlyfja hefur aldrei verið meira og verðið lægra en nú þrátt fyrir sífellt harðari aðgerðir gegn eiturlyfjasölum.Brunstrom benti á að núverandi baráttuaðferðir dygðu alls ekki og hvatti til róttækrar endurhugsunar. "Ef baráttan gegn eiturlyfjum á að vera raunsæ en ekki siðræn, drifin áfram af siðfræði en ekki trúarsetningum, verður að hafna núgildandi bannstefnu sem er bæði óframkvæmanleg og siðlaus," sagði hann og vill að mótuð verði stefna sem miðar að því að lágmarka skaðann sem fíkniefni valda í samfélaginu.Lögreglustjórinn í Wales lagði fram hugmyndir sínar á sama tíma og birt var skýrsla um ástand fíkniefnamála í Bretlandi sem hluti af stefnumótunarvinnu til næstu ára. Það þarf ekki að koma á óvart að sjónarmið hans fengu lítinn hljómgrunn meðal yfirvalda sem boðuðu þvert á móti enn harðari aðgerðir af sama meiði og tíðkast hefur. Fleiri lögregluþjóna á götum úti, strangari landamæragæslu og fjölgun fangelsa til að taka við eiturlyfjasölum. En vandinn mun örugglega ekki minnka. Sagan segir okkur það."Eina vörnin sem dugar er styrkur unga fólksins til að segja nei. Það er alveg sama hvað við fjölgum í lögreglunni, það mun aldrei duga," sagði Ólafur Ragnar Grímsson, forseti Íslands, á blaðamannafundi í gær þegar hann kynnti forvarnadag sem haldinn verður um land allt næsta miðvikudag að hans frumkvæði.Með þessum orðum fangaði forsetinn í hnotskurn það atriði sem skiptir öllu máli þegar kemur að því að forða fólki frá því að verða háð fíkniefnum. Í þessum orðum er líka fólginn vísir að þeirri endurhugsun sem velski lögreglustjórinn kallar eftir.Ríkjandi hugsunarháttur snýst um að kalla yfirvöld til ábyrgðar fyrir fíkniefnavandanum og viðbrögð stjórnvalda um allan heim beinast að því að uppræta framboð efnanna. Vandamálið liggur þó ekki þar heldur í eftirspurninni. Þótt öllum kókalaufsökrum Suður-Ameríku og valmúaökrum Asíu yrði eytt þannig að kókaín og heróín fengist hvergi framar, þá hyrfu ekki fíknin úr manninum. Fíklarnir myndu leita uppi önnur efni. Fréttablaðið sagði í gær frá einum, sem líklega fékk sinn dauðaskammt eftir að hafa sprautað sig með rítalíni sem var keypt út á lyfseðil í apóteki.Baráttan verður að snúast um leiðir sem minnka líkurnar á því að fíklar verði til. Og íslenskar rannsóknir segja okkur að þær leiðir séu til staðar og séu ekki flóknar. Sú allra mikilvægasta er að foreldrar eyði tíma með börnum sínum, ein klukkustund á dag getur skipt sköpum. Það þarf að halda börnum við íþrótta- og tómstundastörf, og það þarf að forðast áfengi sem allra lengst. Ef lögð er rækt við þessi þrjú atriði eru innan við eins prósents líkur á að ungt fólk ánetjist fíkniefnum. Og takið eftir að lögreglan kemur þarna hvergi við sögu. Eða eins og forsetinn orðaði það: "Forvörnin felst í okkur sjálfum; hvorki foreldrar né samfélagið geta vísað ábyrgðinni á einhverja aðra."   

 

 

    

 

Hlýhugur?Það er orð sem maður skilur ekki fyrr en maður er orðin eldri en tvævetur.  Þegar maður er ungur, þá heyrir maður þetta orð, og það virkar mjög fjarlægt.  En það er ekki mjög langt síðan að ég fór að setja merkingu í þetta orð.  Hlýhugur, þegar maður loksins skilur það, þá segir það svo óendanlega margt.  Það segir að þegar maður finnur hlýhug, þá þýðir það það, að einhverjum þykir vænt um mann.  Hlýhugur kemur ekki út af engu, sá hugur er áskapaður, maður hefur unnið fyrir honum.  Enginn nennir að sýna einhverjum hlýhug, sem honum líkar ekki við.  Til hvers ? það er hægt að smjaðra, og biðja og rella.  En að sýna hlýhug........ nei, fyrir honum þarftu að eiga inneign.   Ég hef undanfarið verið að átta mig á þessu.  Og skynja þenna fallega hug, sem ég finn fyrir.  Og mér líkar hann vel.  Og hjarta mitt fyllist þakklæti, til þeirra sem sýna mér hann, og forsjóninni fyrir að hafa gefið mér tilefni til að geta vænst þess að einhver sýni mér slíkan hug.  Það er sagt að bágt eigi vinalaus maður, og slíkur á svo sannarlega bágt.  En enginn er vinalaus, ef hann hefur ræktað vináttuna við náunga sinn.  Vináttu og kærleika þarf að rækta eins og hvert annað kærleiksblóm, hlú að henni, og leggja sig fram um að eiga innistæðu.  Leggja inn í kærleiksbankann.  Að gefa af sjálfum sér.  Annað sem ég get þakkað forsjóninni fyrir er, að ég er maður hversdagsins.  Ég er almúgakona, svo að það þarf enginn að smjaðra fyrir mér, eða leika neinn leik.  Þeir sem hafa völd, peninga og frægð, verða að búa við það, að vita ekki hvenær vinátta er boðin af góðum huga eða af löngun í vegtyllu, eða viðurkenningu af einhverju tagi.  Enginn þarf að smjaðra fyrir mér, þannig að þeir sem eru mér góðir, eru það af því að þá langar til að vera mér góðir, eða þeir hafa fundið eitthvað í minni persónu, sem gerir það að verkum að þá langar að auðsýna mér velvild og hlýhug.  Eftir því sem ég verð eldri, því vænna þykir mér um slíkt.  Og kann betur að meta það.  Sennilega spilar þarna inn í, að þegar við hverfum héðan, þá förum við eins og við stöndum.  Við tökum ekki með okkur kornhlöðurnar eða peninga.Það sem við getum hugsanlega tekið með okkur yfir móðuna miklu, er einungis kærleikur og væntumþykja.  Ég er þess fullviss að þeirri sál, sem þannig fer, mun vegna betur, og ganga betur að aðlagast nýjum aðstæðum.   Þess vegna mínir kæru gestir, er ég þakklát þegar ég lít yfir hópin í kvöld og sé ykkur öll standa hér, til að fagna með mér og mínum elskulega maka til þrjátíu og fjögurra ára.  Þakklát fyrir að þið skylduð taka frá tíma til að koma og fagna með okkur, og sýna okkur þann hlýhug sem við höfum orðið áskynja.  Ég vil líka þakka þeim sem höfðu samband og gátu ekki verið með okkur hér í kvöld.   

Svo ég segi bara kærlega takk fyrir okkur.  Og megi kvöldið vera öllum ánægjulegt. 

Ég sagði að þessar greinar væru sprottnar af sama meiði.  Þið undrist auðvitað þau orð.  En það sem ég meina er að það þarf að fara saman umburðarlyndi og hlýhugur ef menn ætla að ná tökum á fíkniefnavandanum. 

Í niðurlagi greinarinnar þar sem lögð er áhersla á ábyrgð foreldra vil ég segja þetta.

 Baráttan verður að snúast um leiðir sem minnka líkurnar á því að fíklar verði til. Og íslenskar rannsóknir segja okkur að þær leiðir séu til staðar og séu ekki flóknar. Sú allra mikilvægasta er að foreldrar eyði tíma með börnum sínum, ein klukkustund á dag getur skipt sköpum. Það þarf að halda börnum við íþrótta- og tómstundastörf, og það þarf að forðast áfengi sem allra lengst. Ef lögð er rækt við þessi þrjú atriði eru innan við eins prósents líkur á að ungt fólk ánetjist fíkniefnum. Og takið eftir að lögreglan kemur þarna hvergi við sögu. Eða eins og forsetinn orðaði það: "Forvörnin felst í okkur sjálfum; hvorki foreldrar né samfélagið geta vísað ábyrgðinni á einhverja aðra."  Það virkar afskaplega vel og fallega að segja þetta svona.  En í fyrsta lagi þá hefur íslenskt þjóðfélag ekki boðið foreldrum upp á mikinn tíma með börnum sínum.  Því ef þau eru ekki vinnandi fram á kvöld til að hafa í sig og á, þá eru þeir dauðþreyttir eftir vinnuna, og börnin eru í allskonar íþróttum, dansi og slíku.  ég er ekki að lasta það, en málið er að ekkert foreldri getur neytt börnin til að eiga með þeim ákveðin tíma á dag.  Það er því ekki hægt að setja dæmið upp á þennan hátt.  Við verðum að skoða samfélagið eins og það er.  Samvinna foreldra og skóla er auðvitað góð og nauðsynleg.  Það er hins vegar afar erfitt fyrir foreldra að halda börnum frá áfengi og fíkniefnum. Samfélagið er fljótandi í hvoru tveggja, og allstaðar fólk sem vill koma þeim á bragðið.  Annað sem er áberandi að það virðist ekki skipta máli hvaða þjóðfélagsstöðu fjölskyldan er, þetta leggst jafn á alla.  En meðan kerfið okkar er ekki samvinnufúsara og tekur fljótar á vandanum með afgerandi hætti.  Og hættir að líta á fíkla sem óalandi og óferjandi, þá getum við gleymt því að okkur muni takast að vinna bug á þessum fjanda.  Þar þarf svo sannarlega hlýhug og umburðarlyndi.  Kærleika í stað hörku.  Og kerfiskarlar þurfa að skilgreina upp á nýtt að hverju stefnt er í málefnum fíkla.  Vill kerfið bara losna við þau sem fyrst út í dauðann, eða er einhversstaðar til skilgreint markmið um að reyna að koma þeim aftur til manns?  Fyrr en þessari spurningu hefur verið afdráttarlaust svarað, er ekki hægt að vinna markvisst í málefnum þeirra.  Við eigum því að byrja á að heimta þau svör opinberlega, skýrt og skorinort.    

Uns dauðinn aðskilur.

Uns dauðinn aðskilur.  Þessi setning hefur af einhverjum orsökum hljómað mér í minni í dag.  Þegar fólk missir náinn vin eða ættingja, þá opinberast innihald þessarar setningar.  Við hugsum sjaldan út í hvað þetta þýðir, til dæmis þegar við giftum okkur og gefum þetta loforð.  Þá er þetta bara hluti af formúlu hjá prestinum.  Eitthvað sem maður jánkar án ábyrgðar. Maður gerir sér enga grein fyrir hversu endanlegt þetta er.

Ég hef líka leitt hugan að öllum þeim sem hafa fengið og munu fá heimsókn eins og ég, þar sem heimurinn hrynur allt í einu og tíminn stendur í stað.  Maður verður dofinn neitar að trúa því sem sagt er, verður svo reiður, og svo kemur söknuðurinn.  Er á einhvern hátt hægt að undirbúa okkur dauðlegt fólk um svona?  Málið er að ekkert okkar losnar alveg undan því að missa. 

Þegar ég missti móður mína, þá hafði ég tíma, við systkinin ákváðum að leyfa henni að eyða síðustu vikum og mánuðum heima með sín veikindi.  Við settum saman töflu þar sem hver og einn hafði sínu hlutverki að að gegna, við skiptum okkur niður á að elda og hugsa um hana.  Dauðinn kom hægt og hljótt, og þegar hún kvaddi, vorum við hjá henni ég og Geiri systursonur minn.  Ég tók ákvörðun um að leyfa henni að vera langt fram á dag í rúminu sínu og allir systkini og barnabörn gátu komið og átt með henni hljóða stund.  Þau höfðu tíma til að kveðja hana, bæði áður en hún fór, og svo eftir á.  Þau sem ekki áttu kost á að vera hjá henni síðustu stundirnar áttu greinilega mest bágt.  Því þau höfðu ekki getað verið hjá henni.

Ég missti lítinn bróður árið 1968.  Hann var aðeins 7. mánaða þegar hann dó.  Við mamma vorum óléttar saman og áttum góðar stundir saman að hekla og sauma barnaföt.  þar kynnstist ég mömmu sem vini, ég er alinn að mestu upp hjá ömmu minni á efri hæðinni en í sama húsi.  Bróðir minn hét líka Júlíus.  Það var virkilega sárt að missa hann og ég neitaði algjörlega að trúa því að hann væri farinn.  Meðan hann lá banaleguna á barnaspítala hringsins, þar sem hann hafði verið skorin upp og lokað aftur, vegna þess að krabbameinið sem var hans banamein var komið út um allt, neitaði ég að trúa því að hann myndi deyja. 

Í báðum þessum tilfellum fékk ég samt viðvörun og tíma til að sætta mig við það óhjákvæmilega.  Þegar slys ber að höndum, þá er allt annað uppi. 

Ég hef verið að hugsa undanfarna daga til foreldra og barna þeirra sem lent hafa í slysum.  Það er víst aldrei hægt að undirbúa mann undir svona.  En það gæti verið að það væri hægt að gera einhverskonar almennan undirbúning fyrir fólk.  Það sem ég er að meina er; að það er enginn leið að vita fyrirfram hverjir lenda í þessu.  En samt sem áður er það stór hluti fólks.  Ég sé fyrir mér að það væri hægt að hafa einhverskonar fræðslu um sorg og sorgarviðbrögð í skólum landsins.  Eitthvað sem undirbýr okkur undir það sem getur alltaf gerst.  Og ekki bara þá sem fyrir verða, heldur líka þá sem eru utanaðkomandi. 

Það eru ákveðin atriði sem eru sameiginleg þeim sem verða fyrir missi.  Það er líka til vitneskja um hvað kemur manni best í svoleiðis tilfelli.  Þessi þekking er öll til staðar og þekktar stærðir svona að mestu, þó sorgin sé auðvitað einstaklingsbundinn.  Þá eru samt sem áður ákveðin atriði sem eru svipuð. 

Að fæðast og deyja eru grundvallar atriði lífs okkar.  En samt sem áður er svo margt í kring um það algjört tabú.  Það er eins og við höldum að ef ekki er talað um hlutina gerist þeir ekki. 

Þegar slys verða, þá er það víst að presturinn er fenginn til að tilkynna nánustu fjölskyldunni um það.  En hvað svo?

Afar og ömmur og fjarskyldari ættingjar sem ef til vill eru viðkvæm eða veik, og missa mikið.  Hvar koma þau inn í dæmið.

Ég er heppin af því að ég trúi á framhaldslíf.  Eða ég veit að fólk lifir þó það fari héðan.  Fyrir því hef ég allmargar sannanir fyrir sjálfa mig.  Og er auk þess alin upp hjá afa sem sá og heyrði margt.  Og sagði mér sögur af því sem hann upplifði.  Meðal annars þegar hann fór í jarðarfarir, þá sá hann kirkjugesti og prestinn en handan við þau var hinn látni og aðrir ættingjar sem tóku á móti honum.  Hann gat þekkt látna ættinga af myndum eftir á.  Það má því segja að á einhvern hátt sé ég betur sett en margur sem ekki trúir á líf eftir jarðneskan dauða. 

Ég hef rætt við stúlku sem vann á líknardeild á spítala.  Hún sagði mér að það færðist ró yfir fólk þegar það vissi að nær drægi andláti.  Hún talaði um friðsæld og rósemi.  Ég veit líka að fólk sem drukknar hættir að vilja lifa.  Það bregst þannig við að það berst gegn hjálpinni.  Ég hef líka heyrt af fólki sem var við dauðans dyr, en kom aftur, það hefur lýst ferlinu sem það fór í, í áttina að ljósinu, en var kallað til baka, af því að tíminn var ekki kominn. 

Þó svo að segja megi að svona hlutir séu okkur ekki ofarlega í huga þegar við missum ástvin, þá samt sem áður hlýtur það að vera huggun og slá á mestu sorgina þegar til lengdar lætur.  Og ef svona reynslu er safnað saman og hún skoðuð og boðuð, og við undirbúinn þannig undir hið óhjákvæmilega þá hlýtur það að leggja grunn að betri líðan. 

Þetta er ef til vill óttalegt raus.  En má ekki færa fyrir því rök að þetta tvennt skipti okkur öll mestu máli.  Það er að fæðast og deyja?  Eitt er alveg víst að ekkert okkar kemst undan því.  Þetta er brautin sem við göngum öll.  Og það er mín staðfasta trú að okkur sé öllum markaður ákveðin tími, við förum ekki fyrr og ekki seinna en áætlað var.  Þó ég hafi þessa vitneskju er sorgin sár og söknuðurinn mikill.  Hvað þá með hina sem ekki trúa svona.  Ég held að ég sé allavega betur undirbúin að takast á við lífið með þessa vitneskju í farteskinu en sá sem ekki trúir því.

 

HÓTEL JÖRÐ

 

Tilvera okkar er undarlegt ferðalag.

Við erum gestir og hótel okkar er jörðin.

Einir fara og aðrir koma í dag

því alltaf bætast nýir hópar í skörðin.

 

 

Og til eru ýmsir sem ferðalag þetta þrá,

en þó eru margir sem ferðalaginu kvíða.

Og sumum liggur reiðinnar ósköp á,

en aðrir setjast við hótelgluggann og bíða.

 

 

En það er margt um manninn á svona stað

og meðal gestanna' er sífelldur þys og læti.

Allt lendir í stöðugri keppni' um að koma sér

og krækja sér í nógu þægilegt sæti.

 

 

En þó eru margir sem láta sér lynda það

að lifa' úti' í horni óáreittir og spakir,

því það er svo misjafnt sem mennirnir leita að

og misjafn tilgangurinn sem fyrir þeim vakir.

 

 

En mörgum finnst hún dýr þessi hóteldvöl

þó deilt sé um hvort hótelið sjálft muni græða.

En við sem ferðumst eigum ei annars völ,

það er ekki um fleiri gististaði að ræða.

 

 

 

Að vísu eru flestir velkomnir þangað inn

og viðbúnaður er gestirnir koma' í bæinn.

Og margir í allsnægtum una þar fyrst um sinn,

en áhyggjan vex er menn nálgast burtferðardaginn.

 

 

Þá streymir sú hugsun um oss sem ískaldur foss

að allt verði loks upp í dvölina tekið frá oss,

er dauðinn, sá mikli rukkari, réttir oss

reikninginn yfir það sem skrifað var hjá oss.

 

 

Þá verður oss ljóst að framar ei frestur gefst

né færi á að ráðstafa nokkru betur.

Því alls sem lífið lánaði dauðinn krefst

í líku hlutfalli' og Metúsalem og Pétur.

 

Texti: Tómas Guðmundsson

Eigið góðan dag mín kæru.  Og innilega takk fyrir allan hlýhug og fallegar hugsanir til mín og minna.  Það hjálpar mér ótrúlega mikið og er mér svo kært.  Fyrir það er ég innilega þakklát.