Dóminic ferðabrot og fleira.

Ferðin til Dóminikanska lýðveldisins.  næst síðasti kafli.

Við fórum eldsnemma um morguninn af stað til Sankto Domingo, sem er elsta borg í Ameríku, hún ber nafn sitt af því að sjálfstæði landsins bar upp á sunnudag.  Í höfuðborginni búa um 3 milljónir manns.  Á leiðinni er borgin San Diego, sem er helsta menningar- og menntaborg landsins.  Þar búa um ein milljón manns.  Þeir hafa tvo hátíðisdaga, sjálfstæðisdaginn og svo þjóðhátíðardaginn, en það er dagurinn sem Trujillo var myrtur. 

Meðfram Osama ánni er virkisveggur til varnar elsta hluta borgarinnar með fallbyssum  og upphlöðnum veggjum.  Þar uppi er svo Kólumbusartorgið, og elsta gata borgarinnar, Kvennagatan, sem ber nafn sitt af því að konur í höllu sonar Kólumbusar gengu hana á hverjum degi, ýmist í kirkju eða sér til heilsubótar.  Dómkirkjan stendur við þetta torg,  sem ég held að heiti Kolumbusartorgið, þar er stytta af honum þar sem hann bendir í norður til Puerto plata, og segir; þaðan kom ég, en varð að flýja, vegna óvinveittra innfæddra manna.  Sumir segja líka að hann bendi einfaldlega til Spánar. 

Dómkirkjan lætur lítið yfir sér, en hún er mjög flott að innan, segja þeir sem þangað fóru.  Ég er frekar lítið fyrir að skoða kirkjur. Út frá torginu er svo göngugata þar sem er líf og fjör.  Allskonar drasl til sölu.  En flottar búðir inn á milli. 

Á leið okkar um borgina sáum við Faróann, vitann svokallaðan, sem byggður var á tímum eins einræðisherrans, hann er um 240 metra langur, og myndar kross sem sést einungis úr lofti.

þar eru í dag fjölmörg söfn, og tekur um 2 klst. að fara yfir þau öll, og ekki hægt að snúa við, eða fara til baka, heldur verður að halda striki alla leið til enda.  Menn hér segja þessa byggingu vera bruðl, yfir 1. milljón dollara, og svo þarf að kynda hér með rafmagni, sem er dýrt.

Olía er líka dýr hér, þeir flytja olíu inn frá Venezuela, og þurfa að kaupa hana, meðan Kúpverjar hafa skipti á olíu og læknisaðstoð.  Þeir Kúpverjar fá ókeypis menntun, en verða þess í stað að vinna fyrir ríkið í þrjú ár.  Þessi þrjú ár eru læknanemar sendir út um allan heim, til að vinna fyrir ríkið.  Meðal annars hér í Dominikanska lýðveldinu, þeir hafa nú reist hátæknisjúkrahús í San Diego, og þar vinna að mestu kúpverskir læknar. 

Í Sanktó Domingo eru flestir auðmennirnir, þeir búa í sér bæjarhverfi, þar er allt ríka og fræga fólkið.  Meðal annars hornabolta hetja sem vinnur í Bandaríkjunum, en er héðan.  Reyndar utan af landi, þar sem hann hefur byggt risastóran hornaboltavöll, þar sem börnum úr sveitum landsins gefst kostur á vikudvöl við að læra hornabolta.  Hann á líka risaeinbýlishús í höfuðborginni, þar sem Clintonhjónin gistu, þegar þau heimsóttu landið. 

Dóminikanara skipta árstíðum ekki eins og við gerum, heldur skipta þeir niður í þurrkatímabil og regntímabil.  Nú á að vera þurrkatímabil, en hefur rignt óvenjulega mikið.  Þeir hafa áhyggjur af gróðurhúsabreytingum, því hér koma meiri og fleiri fellibyljir en áður, og valda meiri skaða.  Í regntímabilinu sem er frá júní til nóvember, er svo rakt og heitt að það væri ólíft fyrir fólk sem ekki er vant slíkum hita. 

Eitt vinsælasta aðdráttarafl ferðamanna hér er Tres Ohos, eða hin þrjú augu, sem eru neðanjarðarvötn.  Það var fyrst risastór hellir, en í jarðskjálflta datt þekjan niður á einum stað, og myndaði þrjú vötn í stað eins, vötnin eru um 24 °heit, og synda þar í fiskar og skjaldbökur.  Á árum áður baðaði fólk sig upp úr vötnunum, og hélt að þau væru mjög heilsusamleg, en nú má enginn syndar þar nema einn maður, sem þeir kalla Tarzan, hann klifrar eins og api á veggjunum, og stingur sér til sunds eina 14 metra niður í vatnið, sem er um 4 metra djúpt.  Gaman að sjá. 

Hetja kallar til sjómanna og bænda um að afnema þrælahald.

Skútuhöfnin í Sankto Domingo, hún er við ósa Osama árinnar, Osama þýðir á indíjánamáli djúpt vatn.

Virkisvegguriinn, hér má sjá ungt skólafólk í skólabúningum.

Kristófer Kolumbus hér á miðju Kólumbusartorginu og bendir í norður, á stöplum styttunnar má sá skipslíkön, 4 skip, eitt fyrir hverja ferð sem Kólumbus fór hingað út.  Stúlkan á myndinni að klifra upp er Anna, stúlka sem barðist fyrir tilverurétti innfæddra, og er hetja hér, og allir skíra sínar stúlkur Önnu.

Hér er svo dómkirkjan lætur ekki mikið yfir sér svona utanfrá.

Elsta gata borgarinnar, Kvennagatan, hér eru allar helstu opinberar byggingar, borgarinnar.  Þ.e. sögulegar. Götumyndin er friðuð, af UNESCO og má ekki breyta hér neinu. 

Grafhýsi hetja Dóminikana.  Hér hvíla hetjurnar.  Fáninn er rauður og blár með hvítan kross, krossinn er tákn trúarinnar, rauði liturinn táknar blóð sem úthelt var í sjálfstæðisbaráttunni og blái liturinn frelsið og himininn.

Hér má sjá fallbyssurnar sem allar horfa út á Osama ána.  En hér hefur verið mikið um sjóræningja og árásir.

Höll annars sonar Kólumbusar, þess sem var hér landshöfðingi. Man ekki hvað hann heitir.

Brúin yfir Ósama, sem tengir saman borgarhlutana.

Hér er faraóinn, eða vitinn, sem hefur verið bruðlað með peninga þjóðarinnar, vegna áhuga eins manns, þess sem þá ríkti sem forseti.

Hér erum við svo ofan í neðanjarðarhellunum.  Sannarlega flottur staður. Það er sagt að indíjánarnir hafi falið sig þarna niðri þegar spánverjarnir komu.

Göngugatan.

Fólk her hefur mikla tilhneygingu til að auðkenna sig með einhverju móti, hér eru starfsmenn á bar, öll eins.  En þetta er fallegt fólk og glaðsinna.

Þessi litla snúlla dansaði fyrir mig, fjölskyldan greinilega úti að skemmta sér.

Varðmenn við gamla borgarhliðið.

Og stubburinn gaf sig á tal við þau auðvitað.

Alvaran ristir ekki djúpt hjá þessari þjóð, og ljúfmennskan alltaf efst undir yfirborðinu.

Hér má sjá forsetahöllina eftirmynd hvítahússins í Washingon.  Forsetinn býr hér.

En hér er hver sjálfum sér nógur með allt, það er bara búið til, ef ekki fyrir hendi.

Þetta er Cordillera Central fjallgarður sem liggur þvert yfir eyjuna. 

Menn gera ekki miklar kröfur um húsnæði í sveitinni, og litlu kofarnir hljóta að vera klósettinn færanlegu.

Eftir ferðalagið var farið í hið daglega minigolf.  Þetta var virkilega skemmtileg afþreying.

Komin aftur á aðalgötuna þjóðveg eitt.  Hér eru allskonar farartæki, mikið eru þeir á litlum hjólum, og svo er hlaðið í bílana, börnin standa og allri fjölskyldunni troðið upp í bílinn, konur með ungabörnin í framsætinu og annað við hliðina og svo öll hin aftur í, eða upp á bílpalli, engar varúðarkröfur að þvi er virðist, og dálítið hrollvekjandi ef maður spáir í rommið og þjóðaríþróttina.

Öryggisvörðurinn okkar. 

Og hliðvörðurinn. 

 

 

Svo eru líka öryggisverðir við allar dýrari búðir.  Öryggið á oddin nema í umferðinni.

En næst ætla ég að skrifa aðeins um síðasta daginn, og heimferðina, sem fékk nokkuð óvæntan endi. 

En ein mynd af dagrenningunni í ´Vín.

Tekin út um gluggan á GasometerA einum af fjórum gastönkum sem hér var breytt í íbúðarhúsnæði.

Litla nafna mín í morgun og mamma hennar.

Og Miriam, Hanna Sól og Ásthildur í gærkvöldi.

Dóminikanska lýðveldið Framhald.

Fyrst myndir frá Ísaköldu landi.

Tekin í upphafi ferðar til Vínar.

Á ströndum, tröll sem hafa dagað uppi.  Skemmtilegur skúlptúr af náttúrnnar hendi.

Dóminikaska lýðveldið er nú held ég meira einveldi, Þar sem forsetinn ræður því sem hann vill ráða.  Reyndar er núverandi forseti mjög vinsæll meðal almennings.  Hér var sett í lög að forseti mætti bara vera eitt kjörtímabil, en þeir breyttu því svo hann gæti boðið sig fram aftur.  Lionel Fernándes er mjög tæknilega sinnaður forseti og vill auka tækni – og tölvuþekkingu skólabarna.  Það eru hér einkaskólar, en líka ríkisskólar, og skylda að hafa einn ríkisrekinn skóla í hverju bæjarfélagi.  Hér eru líka skólabúningar bæði í einkareknu skólunum og þeim ríkisreknu.  Það er gert til að verði ekki metingur milli skólabarna. Það er ekki skólaskylda hér, og fyrir nokkrum árum var einungis 50 % af börnum í skólum.  Þau byrja 5 ára gömul.  Og eru í skólanum frá 8 – 12.  En á unglingastigi frá 8 – 13.  Háskólastúdentar geta valið um að vera í skóla á morgnana eða kvöldið, það er hugsað til að gefa fólki færi á að stunda vinnu með háskólanum. Sá menntamálaráðherra sem nú situr og er kona, hefur komið prósent tölunni upp í yfir 90% með því að fjölga skólum í dreyfbýli og bæta samgöngukerfið, með skólabílum og jafnvel ösnum í hinum dreyfðari byggðum. Árið 1930 komst hér til valda í spilltum kosningum Rafael Trujillo, hann ríkti sem harðstjóri í 30 ár.  Hann lét drepa mörg þúsund manns, aðallega Haitibúa og svo húðdökka Dominica.  Hann var svo myrtur 1961 og er það síðan þjóðhátíðisdagur hér í Dominiska Lýðveldinu.  Talið er að auðmenn hér hafi tekið sig saman um að láta myrða hann, ástandið var orðið óþolandi, og hann  girntist allar fallegar konur, líka dætur auðmannanna, og gegn vilja hans átti enginn nein úrræði.  1962 voru svo fyrstu frjálsu kosningarnar eftir fall harðstjórans.  Þá sigraði Juan Boch, honum var steypt af stóli eftir 6 mánuði.  Þá varð borgarastyrjöld og Bandaríkin skárust í leikinn. Þeir komu svo á friði og sendu 30.000 manna herlið. Eftir það var Joaquin Balanger kjörin forseti 1966 – 78.  1978 – 82 var hér forseti að nafni Antonio Guzman, socialdemokrati, en hann framdi sjálfsmorð. Þá tók við Jacobo Magheta og hann ríkti í 100 daga. 1982 – 90 tekur svo Joaquin Balanger aftur við völdum.  Síðan tekur við Leonel Fernandez, vegna ákvæðis um að forseti megi einungis ríkja eitt kjörtímabil getur hann svo ekki boðið sig fram og annar forseti kemur inn.  2004 er svo Lionel endurkjörin, og þá voru sett lög um að forseti mætti sitja lengur.

Í mai í ár eru svo kosningar og Lionel í framboði.  Þess má geta að forsetinn hafði um 3000 dollara í mánaðarlaun, en fjármálaráðherrann hefur 10.000.- dollara.  Nú heyrist að forsetinn hafi hækkað sín laun upp í 11.000.- dollara dálagleg hækkun það.  Til samanburðar þá hefur kennari í ríkisreknum skóla um 200 dollara á mánuði, en í einkareknum um 500 dollara.  Læknar hafa um 400 dollara á mánuði, en í einkasjúkrahúsum 7 – 800 dollara. 

 Frá kosningabaráttu forsetans. Hér er önnur.Hér eru sem sagt bæði ríkisrekin og einkasjúkrahús.  Það er skylda líka hér að hafa eitt ríkisrekið sjúkrahús í hverju bæjarfélagi.    Byggingar hér eru ansi ólíkar eftir efnahag og aðstæðum.  Menn byggja fyrst það nauðsynlegasta, eldhús svefnaðstöðu og salerni.  Svo er tjaslað við eftir því sem efnahagurinn lagast.  Í sveitunum er salernið bara hola sem grafin er í jörðina, og sett spýta yfir, svo er kofi settur yfir holuna.  Þegar hún er full, er einfaldlega grafinn önnur hola, og kofin færður til.  Og hér borgar menn ekki skatta ef þeir hafa litlar tekjur, það eru einungis ríkt fólk sem borgar hér skatta.  Það hefur hin síðari ár verið lagt mikið upp úr ferðamannaiðnaði hér, og menn orðið meira háðir erlendum ferðamönnum en áður.   Og hingað flytja menn inn fólk fá Haiti til að vinna á sykurreyr ökrunum, það er erfið vinna og léleg laun, svo Dominikar vilja ekki vinna þar, kannast einhver við þetta ?

Það er álitið að hér séu um ein milljón Haiti búar, annað hvort í vinnu á ökrunum, eða ólöglegir innflytjendur sem hafa komið í von um betra líf.  En Haiti er næstfátækasta ríki heims.  Á landamærunum rennur áin Rio Bermer.  Sumstaðar er hún það grunn að fólk kemst yfir hana.   Haitibúar eru sagðir harðduglegt fólk, og því eftirsótt vinnuafl á sykurreyrökrum dominika.  

Skólabörn á leið í skólann.

Svona má víst finna allstaðar ekki satt?

Hér má sjá hrísgrjóna akra, fólkið er upp í ökla eða kálfa við að stinga niður litlum hrísgrjónaplöngum, í raðir, og er ótrúlega fljótt til verka.  Dominingar borða mikið af hrísgrjónum, örugglega eina máltíð á dag.

Það eru ekki allar aðferðir þær sömu við að bera ungann sinn.

Hér sjáum við jólatréð í Sankta Domingoborg, það stendur þar enn.

Heiðursvörður í grafhýsi Sankto Domingo.  Þar sem hetjurnar hvíla.  Þeir sem eru í ómerktum grafreitum hafa dáið af náttúrlegum orsökum, en þeir sem hafa látist í stríði, eru nafngreindir, það er þó vitað hver hver er.  Stubburinn spurði einn vörðin og benti á eina tóma kistu, hver á að vera þarna ? Ég svaraði vörðurinn af bragði, þegar ég dey þá verð ég settur þarna.

En í næsta pistli verður sagt frá Sanktó Dómingo. 

Á leið til Vínar.

Ég þurfti að bregða mér til Vínar, til að aðstoða dóttur mína.  Hún er að fara í erfið próf og litlu dúllurnar mínar veikar.  Ég er því búin að vera á ferðinni núna síðan í hádeginu í gær, og er orðin dálítið slæpt.  En ég er með allar myndirnar með mér, og söguna fáið þið áfram.  ÉG skrifa meira á morgun.  Knús á ykkur öll og takka. 

Ferðabrot - framhald.

Nokkrir fróðleiksmolar um Dóminikanska Lýðveldið.  

Kólumbus kom hér árið 1492, með skipi sínu Sankta María.  Hann kom á vegum Ísabellu spánardrottningar, sem sagt var að væri ástkona hans, yfirvarpið var að boða katólska trú.  Hann kom að landi við Portó Plata í fyrstu ferðinni.  Þar voru fyrir indíjánar.  Kólumbus sá strax að þó landið væri gjöfult, varð ekki við svo búið og fór aftur til Spánar til að ná í vistir og annað. Sykurreyr, hrísgrjón og aðrar nytjajurtir.  Indíjánar voru engir ræktunarmenn.  Hann skildi eftir 29 menn þegar hann fór, en það var bara einn eftir á lífi þegar hann kom aftur.  Talið er að indíjánarnir hafi drepið þá út af kvenfólki.  Spánverjum samdi ekki vel við indíjánana og ákvað hann þess vegna að flytja sig sunnar á eyjuna.  Hann settist svo að í Sanktó Domingo, sem er höfuðborgin.  Meira um hana seinna. 

Hér er landbúnaður að stærstum hluta, og svo námur, hér eru gull- silfur og nikkelnámur, Kristofer fór hlaðin gulli heim til Spánar til að færa drottningu sinni Ísabellu.

Jarðvegurinn hér er mjög frjósamur, og er hér mikil hrísgrjónarækt, sykurreyr og hér þrífast yfir 40 tegundir af pálmum.  Hér eru líka ræktaðir bananar, bæði venjulegir bananar og svo stærri tegund, sem er frekar grænmeti, notaður í stað kartaflna, hér borða menn líka mikið hrísgrjón.  Hér er svo líka ræktuð tópaksjurtinn, þeir búa til gæða vindla, og þeir framleiða mikið af helstu Kúpuvindlunum, fá fræ jurta frá Kúpu og búa til Havanavindla sem þeir selja að mestu leyti til BNA.  Þetta gera þeir í samvinnu við Kúpu, þar sem landið er í viðskiptabanni við Bandaríkin. 

Í vindlaverksmiðjunum hér hefur hver maður sitt borð, þar sem þeir flokka, raða og vefja vindlana.  Það er gert eftir kúnstarinnar reglum eftir ákveðnum uppskriftum, eftir því hvaða planta er og hve mikið af hverri.  Það eru yfir 60 litabrigði af brúna litnum á laufunum sem eru yst.  Mest ábyrgðafulla starfið í verksmiðjunni er sá sem greinir litinn á vindlunum, þar er gætt ítrustu nákvæmni því þó bragðið sé það sama, þá verður að var nákvæmlega sami litur í sama kassanum.

Menn hér eru ekki hátt launaðir, en þeir fá að fara með 3 vindla með sér heim, á hverjum degi, og svo mega þeir reykja eins og þá lystir í vinnunni, þetta er tekið af vindlum sem hafa útlitsgalla, og eru teknir frá.  Menn geta drýgt tekjur sínar með að selja þessa vindla, því þeir eru eðalvara.  Hér er tiltölulega lítið reykt, og er meginhlutin vindlaframleiðslunnar fluttur út.  Ekki sama að segja um rommið, því heimamenn drekka sjálfir mestan hluta þess.  Hér er sagt að það sé þjóðaríþrótt að aka fullur af rommi. 

Hér er aðalgatan á Cabarett ströndinni, þröng og rykug. 

Stubburinn fær sé ís, það var gert daglega.

Hér er hann í karaokikeppni, We vill we vill rock you!

Töffarinn sjálfur.

Á eftir var svo dansað af list.

Svo var hægt að læra köfun í lauginni. Og fara út á sjó og kafa niður til hákarla.  Stubbur lét sér nægja laugina

Hér er verið að fara út í Paradísareyjuna, pínulítið kóralrif sem er algjört náttúruundur.

Fullt af fólki.

Hér er svo verið að fara í Bláa lónið, en það er ferð sem er mjög skemmtileg, farið á nokkrar baðstrendur í náttúruleg vötn sem eru í sveitinni, heimsóttur sveitabær, þar sem allskonar dýr eru, sjá nánar hér að neðan.

Ekki öll mjög falleg.

En ég er ekki viss um að allir þyrðu í hana þessa.

Og því síður þessa Tarantúla heitir hún.

Hér er svo ein baðströndin í Blue laguna ferðinni. 

Meira næst. 

Almenningur í þessu landi ber fulla ábyrgð á ástandinu eins og það er í dag. Það er á okkar ábyrgð hvernig við höfum meðhöndlað okkar lýðræðislega rétt til að hafa áhrif.

Það ríkir mikil heift í okka litla landi á þessum dögum.   Fyrst fer Framsóknarflokkurinn á flakk, og bræður berjast og draga alla hina eftirlifandi framsóknarmennina með sér í lið.  Meira að segja formaðurinn tekur afstöðu með öðrum, aðilanum. 

Síðan uppákoman með borgarstjórnarskiptin.  Þetta kom mjög á óvart, eins og sprengja sem springur mitt í daglegri önn.

Ég er sem betur fer ósnortin af öllu þessu haveríi og get horft á þetta utanfrá.  Og ég held að ég sé loksins að skilja dálítið í íslenskri þjóðarsál.  Það er von að ekki gangi betur að breyta þjóðfélaginu og fyrir smærri framboð að hasla sér völl.   Hér er nefnilega allt rekið á tilfinningaskalanum. 

Menn spá ekkert í málefnin, eða hvað menn ætla að standa fyrir, en meira í hvort þessi maður sé gamall, ljótur, veikur eða hallærislegur.  Og ég er að tala almennt.  Það er von að málefni eigi ekki upp á pallborðið hjá íslendingum, þegar þau eru bara ekkert á dagskrá hjá fólki almennt. 

Það færi betur að við hefðum stefnumáli meira á hreinu og ætluðumst til að þeir sem bjóða sig fram fyrir okkar hönd, standi fastir á því sem þeir lofuðu fyrir kosningarnar.  Þá væru stjórnmál ef til vill á hærra plani en þau eru í dag.

Ég veit satt að segja ekki hvað ég á að halda um tilurð þessara atburða.  Hver byrjaði og hvar.  Það er öruggt að einhversstaðar var haldið af stað út í foraðið með gulrót.  En mér dettur heldur ekki í hug annað en að gulrótin hefði dugað illa, ef allt hefði verið í lagi.

Þess vegna er ég nokkuð viss um að samstarfið var ekki eins slétt og fellt og verið hefur látið uppi.  Og vangaveltur um að Ólafur F. hafi ekki fundið sig í meirihlutanum virðast vera nokkuð á rökum reistar.  Menn mega ekki gera lítið úr eða gleyma læknisvottorðinu, það hefur meiri þýðingu en menn halda. 

Hins vegar er allt ferlið að mínu mati skrýtið.  Þetta leynimakk og umræður í fylltum reykherbergjum hugnast mér ekki.  Það á auðvitað að koma hreint fram og segja hlutina eins og þeir eru.  Þannig að auðvitað skilur maður að menn séu sárir, svona ofan á að missa völd, þá kemur þetta eins og blaut tuskaí andlitið. 

Og nú hefur verið hafin undirskriftasöfnun.   Hvað ætla menn að gera við hana ? Mér er spurn.  Eru þetta ekki allt kjörnir fulltrúar Reykjavíkur, og hver sem meirihlutin er, þá er meirihluti atkvæða á bak við þau.  Það er því lýðræði sem okkur ber að virða, þó sumum hugnist ekki niðurstaðan. 

Ég veit ekki hvernig þetta fer, en ég hef engar áhyggjur eða missi svefn út af ástandinu. Ef þessi meirihluti heldur, þá sýnist mér að þeir hafi skýr málefni og ætli sér að standa við þau.  Ólafur er þarna vogarafl fyrir þá sem minna mega sín.  Málið er að Ólafur F. Magnússon hefur starfað mikið fyrir aldraða og öryrkja, hann er líka friðunarsinni, og gömlu húsin í miðbænum eru honum heilög.  Ólafur er líka maður sem vill standa við orð sín.  Hann sýndi það á sínum tíma þegar deilurnar um Kárahnjúka voru sem háværastar, að hann lætur ekki hagga sér með þau málefni sem hann stendur fyrir.  Hann virðist því vera sigurvegarinn í þessu ferli, sjálfstæðismenn í bóndabeygju hans.  Þeir sem ekki hugsa fallega til sjálfstæðismanna geta allavega huggað sig við að þeir þurftu að lúta lágt til að fá sitt fram.  Og allt var það til góða fyrir borgarbúa. 

Ef þessi meirihluti hinsvegar fellur þá er spurning um hvað gerist.  Þá  fyrst verður algjör ringulreið í borginni.  Menn ættu því að spara stóru orðin og særingarnar og sjá hverju fram vindur. 

Ég vona bara að síðustu uppákomur breyti pólitíkinni.  Ólga og gos geta róað framvinduna.  Ef eitthvað gott kemur út úr þessu, þannig að fólk fari að skoða betur málefninn og kjósa þá sem setja fram skynsamlegustu tillögurnar, og fylgja því eftir að þeir efni sín kosningaloforð, eða refsi þeim ella, þá er þetta ekki til einskis.

Tilfinningar og get ekki kosið þennan flokk af því að þessi maður er í honum, eða slíkt á ekki heima í lýðræðislegu samfélagi.  Sá málefnasamningur sem flokkarnir setja fram í kosningabaráttu á að gilda, og fólk á að geta kosið þær hreyfingar sem þeim hugnast best, menn eiga líka að vera óhræddir við að breyta til, og refsa þeim sem lofar og stendur ekki við loforðin.   Að heyra staðhæfingar eins og ég kýs þennan flokk af því að ég hef alltaf kosið hann, og af því að amma kaus  hann eða pabbi eiga að heyra fortíðinni til.  Þessi sjónarmið eru grundvöllur fyrir stöðunni núna. Þessi hugsunarháttur hefur skapað pólitíkusa dagsins í dag.  Þeir vita að þeir eiga sitt fylgi hvað sem þeir gera, og þeir vita að hvað svo sem þeir gera af sér, þá fá þeir sín atkvæði.  Þeir hafa því orðið kærulausir og latir vegna áhugaleysis okkar um okkar rétt og skyldu í lýðræðisþjóðfélagi.  Við getum því engum kennt um nema okkur sjálfum.  Það er okkar að breyta ástandinu.  Það er okkar að veita þessu fólki aðhald og sýna þeim að við líðum ekki svik og pretti.  Það er okkar að refsa þeim fyrir afglöp í starfi með að kasta þeim út í næstu kosningum. 

Daglegt veður og ferðabrot.

Í dag er leiðindaveður, rok og rigning, það er samt að ganga niður.

Svona lítur þetta út í dag, en ég tók nokkrar skemmtilegar myndir í gær í yndislegu veðri.

Dálítið rómantísk ekki satt og máninn fullur.

En að ferðasögunni.

Þegar hér er komið sögu, þá var farið að rigna.  Og það var enginn smárigning, eins og hellt úr fötu.  Það þurfti að flytja fólk úr nokkrum íbúðunum, því þar var ökladjúpt vatn yfir alla íbúðina einn morguninn.  Í byrjun ferðar höfðu nokkrir samferðamenn verið óánægðir með íbúðir sínar, og verið fluttir til og frá.  Við gerum aðrar kröfur til vistarvera en fólkið þarna suðurfrá, það er nokkuð ljóst.  Við vorum reyndar alveg ánægð með okkar íbúð, gerum ef til vill ekki of háar kröfur, enda ýmsu vön.  Frá okkar ferðalögum.

Það var ekkert smá sem kom niður.  Og þá var um að gera að vera nógu fljótur að hlaupa í var, þegar droparnir byrjuðu að falla.  Það rigndi ekki jafnt og þétt, heldur komu sólarblettir inn á milli.

Það voru fleiri að taka myndir af þessum ósköpum.  En þessu var bara tekið með léttu skapi og brosi.  Samferðamenn okkar voru sérlega yndislegt fólk, það var aldrei neitt vesen eða röfl, skemmtilegt fólk sem var alltaf í góðu skapi.  Það er ekki hægt að hugsa sér betri ferðafélaga.

Það hefur ekki verið sérlega skemmtilegt að vakna að morgni, og þurfa að fara fram úr rúminu við svona aðstæður.  En þessu var tekið með jafnaðargeði og brosi.

Þá var fínt að grípa í spil, meðan sem mest rigndi.

Og í uppstyttingum var sest og málin rædd, um að gera samt að hafa regnhlífina við hendina.

Á kvöldin var svo skemmtun, annað hvort karaoki, bingó eða dans, nú eða eins og hér sannarlega flott show.

Hér má sjá hana Ingu okkar, gleðipinnan sjálfan.  Þessi í svarta kjólnum.

Stubbur í léttri sveiflu.

Ekki amalegur dansherra.

Svo er gott að fá sér eina góða mynd fyrir svefninn.l

 

Ég las nokkrar bækur í þessu rigningatímabili, Við enda hringsins, eftir Tom Egeland, fín bók, sama thema og Da Vinci lykillinn, nema þessi er skrifuð nokkrum árum fyrr.  Gerist í Noregi og víðar.  Síðan las ég Mæling heimsins, bráðskemmtileg bók um tvo ferðalanga sem þvælast um heiminn til að mæla hann, á nítjándu öldinni eða um aldarmótin 1800 - 1900.  hún er eftir Daníel Kehlmann.  Frábær lestur.  Svo hafði ég með mér tvær ljóðabækur Fimmta árstíðin eftir Toshiki Toma og Geiravísur eftir Magnús Geir Guðmundsson báðir bloggvinir mínir.  Þeir eru skemmtilega ólíkir höfundar, þar sem Magnús fangar augnablikið með því að yrkja um viðburði samtímans á mjög skemmtilegan hátt, einskonar samtímaheimild, allavega rifjuðust margir atburðir upp fyrir mér við lesturinn, þá yrkir Thosiki meira inn á tilfinningasviðinu og náttúrunni.  Reyndar á ég eina ljóðabók í viðbót eftir kæran bloggvin en það er ljóðabókin Ópus Alfa eftir Jón Steinar Ragnarsson.

En meira seinna.

Hið daglega veður á Ísó og annar hluti ferðasögunnar.

Hið daglega veður er byrjað aftur, í dag er yndislegt veður, vonandi verður það svoleiðis áfram.

Fallegir litir í morgun eins og sjá má.

Svona liti sér maður ekki víða í heiminum held ég.

Hér er til samanburðar himnagallerí Domingo.

En annan janúar fórum við í Ocean World, en það er dýragarðurinn þeirra, þarna nærri Portó Plata, þar er líka casino eitt mikið.  Það skemmtilega við Ocean World er að í stað þess að þar séu sýningar á hæfni dýranna, eru dýrin þjálfuð til að leika sér við mannfólkið.  Þar eru skötur, hákarlar, háhyrningar, höfrungar og önnur sjávardýr, sem finnst gott að láta klappa sér og strjúka á sér mallakútinn.  Það byrjar með því að þeir sem ætla í návígi við dýrin fá kennslu í hvar megi snerta þau og hvað megi alls ekki gera.  Síðan fara menn í sundgalla og þeir sem fara út í vatnið settir í björgunarvesti, þar er mikil eftirvænting hjá smáfólkinu, þegar haldið er út í vatnið til dýranna.

Hér eru hákarlarnir yndælis dýr, sem finnst gott að láta strjúka á sér magann.  Sköturnar eru hér algjör gæludýr eins og í Belize.

Sumum var þó um og ó við að fara út í vatnið til hákarlanna, því margir hafa auðvitað lesið og heyrt hrikalegar sögur af þeim skepnum.

En eins og sjá má, þá eru þeir bara ljúfir og góðir.  brosa meira að segja til fjöldans.

Þetta er hún Rosíta, hún er flott, til í að leika sér við fólkið.

Hér kyssir hún stubbinn.

Og dansar við afa, hún þáði líka síld frá fólkinu og skemmti sér hið besta, gengdi öllum hreyfingum þjálfara síns, sem einmitt stendur þarna á bak við og sér til að allt fari vel fram.

Þessi var ekki síðri rak út úr sér tunguna framan í fólkið, og var rosalega klár.

Sjáið bara hvað ég get stokkið, hann synti líka með fram fólkinu og fékk klapp og strokur hjá hverjum og einum.

Jamm það fer vel á með þeim félögum.

Það var rigning þegar við fórum í Ocean World, en það gerði hreinlega ekkert til, því allir urðu meira og minna blautir hvort sem er.

Þriðja rigningardaginn ákváðum við að fara og kaupa okkur eða leigja vídeóspólu, höfðum séð verslun þarna i nágrenninu.  Stubburinn sá mynd sem honum leist vel á, er þessi á ensku ? spurðum við.  Já já sagði búðarmaðurinn og sonur hans skoppaði þarna hjá, að læra aðferðina.

Þegar heim kom, var spólan ekki bara á spænsku, heldur líka svona sjóræningjaspóla, bara hulstrið ekta heheheh.... þeir fóru afgarnir til að skila spólunni.  Búðarmaðurinn greip eina og sagði þessi er á ensku, við viljum sá sýnishorn sögðu þeir, já auðvitað sagði hann, setti spóluna á og enskt lag hljómaði úr tækinu, ókey, sögðu þeir.

Svo þegar heim var komið, þá var lagið bara á ensku allt hitt á spænsku.  Það er ekki annað hægt en að brosa að þessum gaurum. 

Daginn eftir voru þrumur og eldingar, það var dálítið spennandi, og öðruvísi sólarlandaferð.  Þetta er annars dálítið sérstakt, því nú á að vera þurrkatímabil.  Vatnið er orðið ökladjúpt og sumar íbúðirnar á floti. 

Smá fróðleikur;

Áður en Kólumbus kom til eyjanna var hún byggð Arawak indíjánum.   Fyrstu leyfar menningar þeirra má rekja aftur til 2600 fyrir krist.

Kristofer kólumbus finnur Hispanola eyjuna árið 1492.  Um 1509 eru svo afrískir þrælar fluttir til landsins. En 1797 er vesturhluti eyjunnar látinn til frakka, en austurhlutinn tilheyrir Spáni.

1795 er uppreisn þræla, þeir berjast með frökkum sem ná yfirvöldum á eynni.

1804 er Haiti stofnað, það er í dag næstfátækasta ríki heims.

1812 ná svo spánverjar aftur yfirráðum yfir austurhlutanum. 1821 lýsir Jose Nunéz Cocoares yfir sjáflstæði Santo Domingo.  En 1822 tekur forseti Haiti yfir Sankto Domingo. 

1844 27. febrúar er svo Dóminiska lýðveldið stofnað og lýst yfir sjálfstæði.   Juan Pablo Duarte sem hóf sjálfstæðisbaráttuna er lýstur þjóðhetja.  Meira seinna.

Fyrsti hluti - ferðin til Dominiska Lýðveldisins.

Já það er gaman að ferðast, en það jafnast ekkert á við að koma heim. 

Við lögðum af stað frá Ísafirði í mjög fallegu veðri. 

Þessi er fyrir vinkonu mína hana Svönnu, tekin í Súðavík.

Við fórum á nokkrar sýningar í Reykjavík, í listasafni Reykjavíkur voru nokkrar sýningar, sem voru ekki alveg fyrir minn smekk, eins og þessi múrhúðunarnet.  Ég fór svo á sýninguna hennar Katrínar vinkonu minnar og það var yndisleg sýning.  Því miður hittumst við ekki, en við eigum það eftir örugglega. Svo fórum við á myndina um Duggholufólkið, mjög fín mynd, og gaman að hafa fengið að taka smáþátt í henni. 

En við fórum svo til Keflavíkur og gistum þar, sem betur fer, því veðrið var rosalega slæmt um nóttina og morgunin sem við áttum að fara.

Vélin rúntaði í einn og hálfan tíma á vellinum, áður en hún fór í loftið.  Við erum að finna stað til að núllstilla siglingartækin sagði sænski flugmaðurinn.  Manni fannst þetta dálítið skrýtið, og auðvitað var þetta bara eitthvað sem hann sagði okkur, meðan hann þráaðist við að komast á loft, eina vélin sem fór þann morguninn, hann ætlaði ekki að vera kyrrsettur á þessu krummaskuði.

En við komumst sem sagt til Halifax, og vélin lét meira að segja ekki mjög illa á leiðinni.

Á flugvellinum á Halifax.

Hér erum við svo komin til Portó Plata, jólaskreytingarnar uppi ennþa auðvitað.  Þeir halda eiginlega mest upp á þrettándann, eins og aðrar þjóðir þarna í kring.  Dag vitringanna þriggja, þá er haldin hátíð, vitringarnir koma og gefa börnunum gjafir.

En skrifræðið er rosalegt, og maður kemst hvorki inn eða út án þess að borga og skrifa.  10 dollara inn í landið og 20 dollara til að komast út.  Og auðvitað var ég ekki með pennann uppivið, svo ég þurfti að bíða eftir að einhver nógu kærulaus skildi pennann sinn eftir að lokum.

Loks var gott að komast inn í kælda rútu.

Við höfðum tafist alla leiðina, fyrst að rúnta á flugvellinum heima í einn og hálfan tíma, síðan urðum við að bíða í hálftíma að minnsta kosti í flugvélinni í Halifax, vegna þess að flugstöðin var full af farþegum.  Svo þurftum við að bíða í rútunni að minnsta kosti tæpan klukkutíma, meðan reynt var að gera við mikrafóninn, sem svo tókst ekki, en það var svo sem allt í lagi. 

Og svo var gott að geta sest út á sundlaugarbakkann og náð aðeins í sól.

Og smávegis að leika sér með afa, eftir alla kyrrsetuna í fluginu.

En sumir fóru bara beint á barinn hehehehe...

En svo var gamlárskvöldið, galakvöldverður og rosalega flottur. 

Þessir tveir urðu góðir vinir. 

Innfæddir voru líka uppábúnir og flottir.

Svo var ball á eftir, og mjög flott flugeldasýning, sem við misstum af að mestu, því stubburinn var orðin svo þreyttur. 

Þessar elskur eru brosandi og blíðir, en einhvernveginn hef ég á tilfinningunni, að þeir hiki ekki við að beita þessum vopnum ef á þarf að halda.  En þeir voru okkur til öryggis.

En svo var farið í að læra að kafa í lauginni.

Greinilega gaman.

Þessar elskur eru mikið þarna, líka inn í íbúðunum, en þær gera ekkert slæmt, en þær eta moskitóurnar, sem eru óvenjulega skæðar þarna,  maður er allur útbitinn, þrátt fyrir allskonar varúðarráðstafanir. Sumir mjög illa bitnir af þessum skepnum.

Daginn eftir var það svo ströndinn.  Það er alveg meiriháttar flott, allskonar aðstæður, bæði fyrir bretti, lacera og kanóa, seglbretti og einskonar flugbretti.  Stubbur undi sér vel í sjónum.

Sjórinn er hlýr, um 24° þetta er samt Atlandshafið, en ekki það Karabiska.

Á ströndinni og allstaðar eru sölumenn, þeir eru eins og suðandi moskítóur allstaðar, lukki lukki lukki, come and have a look.  Bjóða armbönd, og allskonar vörur, líka ávexti, íbúðir, hús og villur, bara nefna það,  skemmtiferðir og svo reyna þeir að veiða mann inn í búðirnar.  Hér eru líka allstaðar konur sem reyna að flétta mann.  1000 pesó, segja þær þegar þær hafa fléttað mann nokkrar fléttur með ofbeldi og látum, með því að toga í hárið á manni og sleppa ekki fyrr en fléttur eru komnar, en þær eru fjótar.  Inn í hótelgarðinum eru líka tvær elskur, sem greinilega hafa leyfi til að vera innan um gestina og flétta þá og snyrta fætur og hendur. 

Hér var líka hægt að fara í nudd fyrir 20 dollara, algjörlega notalegt og flott.

En þeir plata mann upp úr skónum með bros á vör, fólkið hér er samt mjög yndælt og gott, svona þrátt fyrir sölumennina, sem eru jú bara að lifa af.  Hér eru um 77% creol eða blandaðir, 16% niðjar hvítu nýlendubúanna, og svo 7% svartir niðjar þrælanna sem fluttir voru hingað frá Afríku.  Reyndar er flest hvíta fólkið niðri í Santo Domingo, í betri hverfum þar.  Þeim hefur örugglega orðið betur ágengt í lífinu en öðrum. 

Hér er mikil skipting millli ríkra og fátækra, en ég ræði meira um það seinna.  En fólkið hér virðist vera glaðlynt og líða vel á sálinni, þó þeir eigi ef til vill ekki mikið milli handa, enda þarf fólk ekki mikið til að lifa af hér, landið er gjöfult og frjósamt.

Hæ öll saman!

Ég náði mér í sólsting, og verð að forðast sólina, svo ég ákvað að koma og ræða við ykkur í staðinn.  Var búin að æla úr mér lungum og lifur áður en ég áttaði mig á hvað vandamálið var.  En svo rann upp fyrir mér ljós.  Strákarnir Elli og Úlfur eru búnir að vera að skemmta sér ágætlega í skoðunarferðum, meðan ég hef legið og ælt eins og múkki.  En sem betur fer var það ekki matareitrun eins og samferðamennirnir héldu, þau voru meira að segja farin að passa sig í matarvali hehehehe.... En nú er bara að drekka nóg vatn, og éta salt, og forðast þessa gulu heitu þarna á himninum.
En nokkrar myndir.

Útsýnið frá svölunum hjá mér.

Svo fór að rigna, það rigndi í fimm daga, heldur betur.  Ökladjúpt vatn allstaðar, líka í neðstu íbúðunum hjá fólki.

Þetta er einn af þremur matsölustöðum sem við getum etið frítt á, þessi er mexícóskur svo er einn ítalskur og einn nær ströndinni þar sem er hlaðborð.  Ég er ánægðust með þennan.

Veit ekki hvort þið sjáið rigninguna en hún er eins og teppi fyrir svölunum.

Glaðlynda ljúfa þjónustan mín. 

Hér liggur maður í leti, ef maður fer ekki á ströndina.

Hér eru allir í einkennisbúningum, þetta eru herbergisþernurnar, svo eru þjónarnir í svörtum buxum og hvítum skirtum, verðirnir, jamm það eru verðir, þeir eru í brúnum fötum með kylfur og byssur.  Svo eru garðyrkjumennirnirnir, og þeir sem skemmta okkur á daginn og kvöldin, þau eru fjögur og mjög skemmtileg, hér er spænskukennsla, dartskeppnir, karaóki, bingó, dans á kvöldin erobik um fimm leytið annað hvort í lauginni eða á danspallinum, hér er sko nóg um að vera.

Lesið í Harrý Potter, og skólinn á morgnana, verkefnin þarf að leysa, þó skóli sé langt í burtu.

Hér er svo einn barinn, stubbur að fá sér fruit punch.

Hann vildi svo fá sér tattú, heheheeh

Hér er það svo, sá er montinn.

Þetta var sum sé þegar það rigndi, hún er glæsileg þessa samferðakona mín.

Þá er þessi ekki síðri

Þetta er hún vinkona mín hún Freyja, hún er algjört yndi.

Strtákarnir í bleikupeysunum eru þeir sem skemmta okkur hér, þau eru fjögur, mjög yndæl.

Þarna að spila vi stubbinn og fleiri.

Hér er smáshow sem þau sýndu eitt kvöldið.

Stubbur að fara að horfa á mynd.

Svona snýr tunglið hér á þessum næturhimni.

En þetta fer að verða gott hjá mér elskurnar.  Gaman að hitta ykkur og fá allar góðu kveðjurnar, elsku Stína Stuð mín, knúsaðu litlu Stínu frá mér.  Og kveðja til ykkar allra.

Ég hef verið að lesa smá, m.a. hafð ég með mér tvær ljóðabækur önnur er Geiravísur og hin er frá Toshiba þær eru skemmtilega ólíkar, meðan Magnús Geir yrkir um daglegt líf og er einskonar sögumaður samtíðar, fer Toshiba meira inn á Tilfinningar og ideur.  Gaman að þeim báðum, svo hef ég lesið við enda Hringsins eftir Tom Egeland, skemmtilega sögu um svipað efni og Da Vincilykilinn, nema skrifað nokkru áður. 

En nóg í bili, hér er óstabílt samband, þó hér sé netkaffi á öllum hornum sit ég á hótelinu, vegna þess að án lappans gæti ég ekki sent ykkur myndir.  Knús og kram frá mér til ykkar allra.

'A Dominin

Sit hér einhversstaðar langt í burtu og skrifa, svo langt í burtu frá ykkur öllum, en innan um þvílíkt yndislegt fólk bæði hérlent og íslenskt, og svo frá mörgum öðrum löndum.  En sem sagt, hér koma nokkrar myndir bara svona til að sýna að ég er ennþá við sama heygarðshornið

´Tekin á leiðinni suður.

Fallegir litir ekki satt?

Stubbur í Halifax.

Stubbur og afinn að æfa köfun.

Sýnt frá veisluborðinu á gamlárskvöld.

Tveir flottir saman.

Aðalgatan í bænum, og hér er sko mengunin á fullu.

Ströndin er flott.

Stubburinn í öldunum

Bara svona smá nasasjón til að láta vita af mér.