Kúlulíf.

Nú fer að styttast í að litlu gleðigjafarnir mínir hverfi á braut.  Þær hlakka auðvitað til og mest þó Hanna Sólin mín.  Hin er meira hugsandi yfir öllu.  Segist vera hrædd.  Ég held að hún skynji að það eru miklar breytingar í vændum.  Hún er eins og amma sín, föst í viðjum vana. 

Sólin og snúllinn.

Amma ég ætla að hjálpa þér að elda matinn, segir sú stutta.

Hrært í sósunni.

Við erum báðar sorgmæddar, amma toguð og teygð þar að auki.

Svo hlæjum við bara að öllu saman.  Vegna þess að þrátt fyrir allt er lífið dásamlegt.

Og Brandur þarf svolítið að siða Snúð til.  Þ.e.a.s. hann er alltaf að reyna að leika við Brand og hann vill ekki svona smábarnalæti.

Það þarf því að taka kettlingin föstum tökum.

Og sætta sig ekki við neitt minna en fulla uppgjöf.

Hér er öskubuska að bíða eftir góðu norninni.

Og Voila eins og hendi veifað komin í danskjólinn.

Ásthildur fékk þessa fínu kórónu á leikskólanum sínum.  Hún var voða stolt svo var líka veisla.

Agalega fín stelpa.

Svo var haldið kveðjupartý hjá Hönnu Sól fyrir vinkonurnar sem hún hefur eignast á Sólborg.  Því miður vantar eina hana Snæfríði en hún er úti á Kanarí.

Auðvitað var svo farið í að máta kjóla, hvað annað?

Þetta er nú einu sinni Prinsessupartý.

Flottar stelpur.

Það er líka gaman að klifra.

Hver annari flottari þessar elskur.

Sumar brugðu sér á hestbak.

Loks var gert virki.  Þannig var allt týnt til sem hægt var að nota í slíkg.

Ísafjörður heldur áfram að vera jafn fallegur, og sífellt bjartari.

Þær náðu þó ekki að drekka sólarkaffi, því það gerum við þegar sólin skín.  Þó hún sé nú komin alla leið niður í Sólgötu.

Hún er samt ekkert langt undan.

Seinasti morguninn í Kúlunni.  Svona er lífið bara.  Það gefur bæði mikla gleði og svo sárar stundir, sem erfitt er að sætta sig við.  Þó heldur lífið áfram og við ráðum hvernig við tökum á því.  Við getum lagst í sorg og sút verið bitur og reið.  Eða við getum hugsað fram í tímann og séð að það borgar sig alls ekki, því það gerir ekkert fyrir mann nema eyðileggja allt það góða og fallega.  Og eftir þennan dag kemur annar, með eitthvað skemmtilegt og öðruvísi.  Svo hitti ég þær einhverntíman aftur og vona bara að þær hafi ekki gleymt mér og kúlunni, afa eða Úlfi. 

Sjáumst síðar kæru bloggvinir.  Og eigið góða helgi.

Rambar Ísland á barmi borgarastyrjaldar?

Þetta hefur hvarflað að mér nú um nokkurn tíma.  Þegar ég les blogg og spjallsíður þá sé ég að fólki er heitt í hamsi.  En ekki bara þar, heldur fólki í kring um mig, þó það sé ekki endilega sammála mér í pólitík, þá samt sem áður brennur ýmislegt á þjóðarsálinni.  Og ef við skiljum flokkadrættina undan, þá er það fyrst og fremst spillingin, óheiðarleikin, feluleikurinn, loforðasvikinn og plottið sem er að fara með hreinlynt saklaust fólk. 

"Ég verð að viðurkenna" sagði einn við mig í dag, "þegar þú byrjaðir að tala um utanþingsstjórn leist mér ekkert á slíkt, en núna" sagði hann," skil ég að það er það eina sem kemur til greina".  Og þetta er stuðningsmaður þessarar ríkisstjórnar.

Ég les um svikaplott upp á upphæðir sem ég geri mér ekki einu sinni grein fyrir hvað þýða, frekar en ég veit hve langt er til tunglsins, svona ímyndarlega séð.  Brosandi svikahrappar með allt sitt á hreinu í Tortola og Langbortistan stillandi sér upp fyrir framan myndavélar og náttúrulega alsaklausir.  "Gjaldþrota gamlir jakkafatagaurar sem sagt er að aki um á milljónajeppum, uppþornaðir pólitíkusar sendir til að semja um erfið milliríkjamál, sem vitað er að hafa enga getu í slíkt eða settir í stjórnir banka.  Lögfræðingar, bankastjórnendur, allskonar leiðtogar sem ekki má hrófla við...... og svo gleymnir ríkissaksóknara sem gleyma jafnvel hvað mágkonur þeirra heita og jafnvel synir.  Og allt er þetta í lagi og ekki hægt að hrófla við neinu af því að lagabálkar búnir til að þeim sem vilja geta sleppt skúrkunum, virka ekki á svona aðal.  En svo les maður líka um örvæntingafulla foreldra unglinga sem tóku þátt í búsáhaldabyltingunni, af unggæðishætti gengu ef til vill aðeins of langt, en mest skilst manni hafi verið ofsagt um sektir, að þar á enga miskunn að fá.  Þeir skulu sitja í fangelsi hundeltir af saksóknara eftir saksóknara eftir því sem fyrsti saksóknarinn er of kærulaus, lesblindur eða bara jafn spilltur og allir hinir neyddist til að hætta við málsókn.

Og ég spyr, með lítið barnapartý heima hjá mér litlar stelpur að kveðja litla dóttur dætur mínar tvær sem eru að fara til Vínar, og vegna ástandsins koma ekki heim í sumar.  Því það er miklu ábatasamara fyrir dóttur mína að vinna í Vín, en að reyna að koma heim í sumarfrí, HVAÐ ER AÐ OKKUR?  AÐ LÁTA ALLT ÞETTA YFIR OKKUR GANGA ENDALAUST.

Erum við frosin, hrædd eða trúum við lyginni sem er troðið ofan í kokið á okkur á hverjum degi?

Hvað er að þegar bara nokkur hundruð manns nenna að mæta á Austurvöll til að mótmæla þessu öllu? Í stað þúsunda?

Við erum vel upplýst fólk, við getum fylgst með fréttum, og þó þær séu einhliða og alltaf fylgjandi ráðandi öflum eða peningafólkinu, þá getum við bæði lesið um þetta á netinu og skoðað það í erlendum fjölmiðlum.  Samt sem áður sjáum við ennþá einfaldar húsmæður/húskarla úr sveitinni mala eins og foringjar þeirra vilja, velmenntaða sérfræðinga tala annað hvort gegn eigin sannfæringu eða með loforð um vegtitla eða gott starf í Brussel.

En almenningur brennur.  Og hvenær gerist það?  Þegar stjórnvöld og kyndarar fjórflokksins ganga of langt?  Ganga svo mikið of langt að það kviknar í púðurtunnuni. 

Íslenskir kjósendur bera mikla ábyrgð.   Þeir hafa nánast gengið að kjörborðinu og kosið algjörlega ábyrgðarlaust í yfir 20 ár, með lyginni og loforðunum sem hafa verið svikin jafnóðum, en alltaf verið fyrirgefið af sauðunum.

Það er kjósendum að kenna að við erum komin í þessa óþolandi aðstöðu með kæruleysi sínu um atkvæði sitt og meðvirkni, látandi ljúga að sér endalaust með smjaðri og smeðjulegheitum.  Svo er öllu gleymt eftir kosningar og mennirnir sem lofuðu öllu fögru komust fram með sitt, og þá kemur þeim ekkert við litli jón og gunna lengur fyrr en eftir fjögur ár.  En hvað þá? jú litli jón og gunna eru annað hvort búin að gleyma þessu öllu eða halda að nú sé þetta öðruvísi.  Er nema von að maður vilji að fólk fari í greindarpróf til að geta kosið?

Já ég spyr rambar Ísland á barni borgarastyrjaldar?  þegar stórt er spurt verður oft lítið um svör.  Það var einu sinni sungið lag af Pálma Gunnarssyni sem hét; Af litlum neista verður oft mikið bál.

Hvenær verðu lítill neisti að stóru báli sem ekki verður auðvelt að stöðva?  Ég sé öll merki þess að það geti gerst fyrr en seinna, ég finn það líka á sjálfri mér að það er suttur kveikjuþráðurinn orðin í mér. 

Málið er að yfirstéttin, pólitíkusarnir og útrásargaurarnir og fólki sem þeir eru að raða á jöturnar eru svo langt frá okkur hinum að þau einfaldlega gera sér enga grein fyrir að bálkösturinn er nú þegar hlaðinn, það er búið að hella bensíninu yfir og nú er bara eftir þessi litli neisti.  

Ég álít að það sé ekki spurning um hvort heldur hvenær.  Það eina sem ég get sagt er að ég vona að þeir sem eru yfirvegaðri og rósamari verði ofan á og haldi aftur af þeim sem mest eru örvæntingarfullir.  Það veit enginn hvenær sál hefur fengið svo mikið nóg að hún sleppi sér.  þegar allt er horfið lifibrauðið húsnæðið framtíðin og það sem maður lifir fyrir þá verður hættan sú að fólk ræður ekki lengur við ástandið.

Ef einhverjum finnst þetta óhugsandi, vil ég benda þeim sama á að ég var í Serbíu í sumar.  Þar geisaði stríð milli ættbálka fyrir bara nokkrum árum.  Menn drápu mann og annan.  Ég kynntist þessu fólki í sumar, margir af þeim höfðu lent í því að vera fluttir nauðungarflutningum frá Króatíu yfir landamærin.  Það var alltaf sagt að Serbar væru óargadýr.  Það fólk sem ég kynntist og var þverskurður af serbum, reyndust vera fólki eins og ég og þú.  Yndislegt gott fólk, glaðlegt og hamingjusamt.  Þó gerðist einmitt það að upp úr sauð svo svakalega að menn drápu fyrrverandi nágranna sína miskunnarlaust af minnsta tilefni, Þar voru hvorugir saklausir króatar eða serpar.

Það þarf því örugglega að fara varlega í að ýta þjóðinni svo út í horn að hún eigi sér ekki viðreisnar von.  Og það er bara ekkert svo langt í það því miður.   Sérstaklega þegar maður upplifir að það eru nokkrir fíflabeinsturnar sem rísa hátt og þar situr fólkið og gín yfir eignum, lífi og limum þjóðarinnar.  Þegar fólk skynjar að það húsnæði sem það hefur stritað fyrir er svo bara selt á brunaútsölu til gæðinga ráðamanna.  Og tól og tæki sem áttu að skapa lífsviðurværi fer sömu leið.  Að bankarnir sem hafa ráð manna í hendi sér, eru að úthluta sérgæðngum því sem verið er að taka frá almúganum.  Þá segi ég hingað og ekki lengra.   Það er þegar farið að tala um bæði fallöxi og gapastokk á Austurvelli.  Ég mæli nú frekar með því að þar verði reist útisena, þar sem hægt verður að setja spillingaröflin upp á og rassskella þau í augsýn þeirra sem misst hafa allt sitt. 

Þó að það bjargi ekki tapinu, þá getur bara vel verið að það hjálpi sálartetrinu að sjá sjálftökfólki og þá sem hjálpuðu því til þess og jafnvel tóku þátt rassskellt ærlega á Austurvelli.  Ég minni á að það gerðist einmitt hér á Ísafirði að yfirvald var rassskellt upp við staur á Silfurtorgi.  Við getum allt sem við viljum með samtakamætti. 

 

Takk fyrir mig.  

Að pakka niður.

Ég ætti fyrir löngu að vera byrjuð að pakka niður dótinu telpnanna minna.  Málið er að ég hef byrjað á því þrisvar og í öll skiptin fengið svo sárt fyrir brjóstið að ég hef ekki getað byrjað.  Þó er ég búin að þvo af þeim það mesta og setja í haug.  Það er bara svo fjandi erfitt að pakka niður kjólunum, púslunum, bókunum og því sem tilheyrir þeim.  Vitandi ekki hvenær ég sé þær aftur.  Það er ótrúlega sárt.  Og það sem verra er ég get ekkert annað en látist vera glöð og samgleðjast þeim að vera að fara til pabba og mömmu.  Því auðvitað er það það besta, og þær hlakka til.  Þó þær skilji ekki alveg að með því þarf að yfirgefa kúluna og hænurnar ballettin, sundtímana og allt sem fylgir.  Og svo er mamma auðvitað að fylgjast með og verður sorgmædd að vita af mömmu sinni í sárum.  Því hún veit betur en nokkur annar hve sárt það er.  Þar sem hún hefur nú gengið í gegnum það allt saman s.l. tvö ár. 

Ég segi samt sem áður, ég myndi gera þetta allt saman aftur, ekki bara af því að þær eru svo yndislegar, heldur líka af því að ég elska barnið mitt svo mikið.  Hún á skilið að fá tækifæri til að ljúka sínu námi og verða það sem hana hefur alltaf dreymt um, dýralæknir.

Þetta er satt að segja að fara með mig.  Síðasti balletttíminn, síðasti sundtíminn, síðustu dagar í leikskólanum, það á að gera eitthvað skemmtilegt fyrir þær þann dag í leikskólanum.  Síðan ferðin suður og svo fara þær til mömmu sinnar með pabba sínum. 

Þá byrjar nýr kafli í mínu lífi.  Ég veit að þetta verður erfitt í fyrstu, en það er ekkert eðlilegra en að börn séu hjá foreldrum sínum, og ég ætti og reyndar geri það að gleðjast með litlu fjölskyldunni að sameinast.

Hanna Sól sagði við Isobel í dag á leiðinni í ballettinn.  Sko, ég bý á Ísafirði, pabbi í Reykjavík og mamma í Vín.

Í gær sagði Ásthildur á leið heim úr leikskólanum; amma ég ætla að veiða fisk fyrir þig. Ég ætla að veiða fisk fyrir þig, afa og mig.  Ég ætla að veiða hann í sjónum.  Ekki veit ég hvað kom henni til að hugsa svona.  En þessi litlu atriði verða einhvernveginn svo stór allt í einu.

Þær fengu aðeins að koma með ömmu í vinnuna um daginn, það var rosa spennandi.

Brandur er hættur að vera í fýlu og búin að taka fjölskylduna í sátt.  Hann er nú reyndar að siða litla dýrið til.  Stelpurnar gera sér ekki alveg grein fyrir að Snúður fer ekki með þeim.  En auðvitað bíður Trölli stóri bróðir þeirra í Vín.

Ég er búin að ákveða að leyfa þeim að hjálpa mér að pakka niður kjólum og dóti, það verður sennilega auðveldara fyrir okkur allar.  En ekki fyrr en eftir veisluna á morgun.  Þá ætla ég að halda stelpupartý fyrir nánustu vinkonur Hönnu Sólar.

Það er hluti af sportinu að klæða sig upp í prinsessukjóla.

Og þeir eru svo sannarlega notaðir.

Úlfur er ansi liðtækur stóri bróðir, hér er hann að greiða prinsessunni fyrir afmæli Ásthildar.

Og við bökuðum auðvitað vöfflur með rjóma.

Það er alltaf stutt í músikina hjá þeim, þær syngja algjörlega í réttum dúr og takti mörg lög, sum þeirra erfið.  En þær eru báðar svona líka klárar.

Að vísu finnst Úlfi lítið til strumpanna koma, en hann dansar samt með þeim stuttu.

Ennþá eru Skafti og Tinna hér, en í vor missi ég þau til Noregs.

Vöfflurnar komnar á borðið og táningarnir tilbúnir.

Og hún fékk m.a. kaffistell.

Og börnin skemmta sér vel.

Börn þurfa alltaf að fikta í kertum, það er bara þannig.

Hér er verið að  leika með bollastell.

Unglingarnir í tölvunni.

Ég vona að barnabörnin mín nái að verða eins náin og börnin mín og þeirra systkinabörn, þó lönd skilji að í bili.  En ég vona bara að þau verði öll nálægt mér þegar hlutirnir fara að lagast.

Og ég verð að trúa því að hlutirnir lagist, þó það þurfi að rippa upp samfélagið og reka mann og annan, þá skal svo verða sem ég heiti Ásthildur Cesil.

Þau eru nefnilega hvert öðru yndislegra.

Minnstu börnin á bænum.

Hver segir að strákar geti ekki leikið sér í  mömmó?

Meira að segja mestu litlu karlrembusvínin á þessu heimili.   Hehehehe.. Óðinn tilkynnti mér í dag, þegar við fórum að sækja langafa til að versla að hann ætlaði að verða hermaður, hann ætlar sko ekki í framhaldsskóla.  Hann er samt ekki viss hvort hann ætlar að fara í hermennsku í Noregi, Þýskalandi, Danmörku eða jafnvel Afríku.  Stóri frændi er nefnilega hermaður í Írak.

Þó að prinsessurnar mínar og prinsessukjólarnir fari, þá verður samt eftir fatakistan hennar ömmu, þar sem gætir ýmissa grasa.

Ísafjörður jafn þungbúin og sálin mín.

Ég er samt ákveðin í að byrja nýtt líf eftir að þessu lýkur.  Þá ætla ég að breyta um stíl og fara að hlú að sjálfri mér og Úlfi og Ella mínum.  Málið er að þó manni finnist hjartað vera að bresta og allt að hverfa, þá kemur alltaf eitthvað nýtt.  Við verðum alltaf að stefna fram á við og reyna að gera gott úr öllu.

 

Góðar fréttir.

Þetta eru bestu fréttir sem ég hef heyrt núna um nokkurn tíma.  Þetta er góður mótleikur gegn einhliða svartnættisrausi ríkisstjórnar Íslands um hvað verður um okkur ef við borgum ekki þegjandi og hljóðalaust allt sem farið er fram á.  'Eg er reyndar orðin leið og reið yfir að hlusta á Steingrím og svo þá sem ennþá reyna að verja þetta, þó þeim röddum fari fækkandi eftir því sem staðan verður ljósari og menn átta sig á þvílík regin vitleysa þetta er í karlinum.   Jóhanna er löngu horfinn af sjónarsviðinu, nema rétt á einhverjum augnablikum. 

Það er sárgrætilegt að horfa upp á hvernig þau tefla öllu málinu upp í hendurnar á Sjálfstæðisflokk og Framsókn.  Það er nokkuð ljóst að íslenskur almenningur er búin að fá nóg af pólitískum pótintátum hvaða flokki sem þeir tilheyra, því það virðist sami rassinn undir þeim öllum. 

Nú er lag að fara fram á það að við fáum ópólitíska stjórn sem vinnur faglega að málefnum landsins.  Það er alveg ljóst að fólkið í landinu þ.e. meirihlutinn getur ekki lengur treyst því fólki sem kosið var til að leysa úr málum okkar.

Nú er tækifærið til að ryðja spillingunni úr vegi og hefja manngildið og réttlætið til hásætis. 

Það þarf til dæmis enga fyrningarleið til að leysa kvótann til ríkisins.  Það þarf bara að afnema hann.  Það má svo afskrifa skuldir á móti, hjá þeim sem telja sig eiga eða hafa keypt kvóta. 

Veiðirétturinn verður áfram til staðar og það sem breytist er að menn verða að greiða sanngjarnt verð fyrir þann fisk sem þeir veiða  til þjóðarinnar. 

Bankarnir eru samt ennþá stærsta spillingarmálið og þar verður að fara að láta hausa fjúka.  Við eigum ekki að sætta okkur endalaust við að þjófar og ræningjar sitji að ránsfengnum, meðan þjóðinni blæðir út.  Þetta er á allra vitorði en samt gerist ekki neitt.

En ég skora á Indefenxe hópinn að reifa það mál hvort ekki sé komin tími á utanþingsstjórn, og að við heimtum að ráðalausir stjórnmálamenn víki og fagmenn verði settir til starfa við að bjarga landinu okkar.  Það er nú eða aldrei. 

Indefence á leið í fundaherferð

Innilega til hamingju með þriggja ára afmælið elsku Ásthildur Cesil númer tvö.

Hef ekki gefið mér tíma til að lesa eða svara ykkur elskurna.  Geri það á morgun.  En hér var haldin afmælisveisla og ættingjar boðnir, og sú stutta var mjög ánægð með veisluna sína.

Litla prinsessan mín er bara yndisleg.

Gæludýrin eru þeim miklil virði.

Og hún er langt á undan sinni framtíð með púsl.

Að tala við mömmu frá Vín.

Yndislega stóra/litla stelpan  okka afa sem við höfur haft og alið upp frá því að hún man eftir sér, er þriggja ára í dag. 

Yndislega fallega prinsessan mín, innilega til hamingju með þriggja ára af mælið þitt. Ömmustelpan mín, þú átt eftir að snúa veröldinni gjörsamlega við 

Kúlulíf og ýmislegt annað..

Það fer að styttast í annan endan að birta myndir af þessum yndislegu stelpum.  Því brátt verða þær Vínardömur og fara til pabba og mömmu.  Þannig er lífið bara.  Allt tekur enda og er breytingum háð.  Það þarf ekki að vera til hins verra.  Það fer algjörlega eftir því hvernig við sjálf tökum á málum.  Við getum sökkt okkur ofan í sorg og sút, eða við getum tekið hinn pólinn í hæðina og litið á jákvæðu hlutina og sætt okkur við það óhjákvæmilega.  Börn eiga að vera hjá foreldrum sínum, þannig er það bara ef það þá er mögulegt.  Þó afi og amma séu góð og geri allt vel, þá er það bara þannig að börn eru best komin hjá orkufullum foreldrum.  ég er samt stolt af því hvernig okkur afa hefur tekist til með okkar litlu gimsteina að hafa haft þær í tvö ár og geta skilað þeim heilbrigðum hamingjusömum og góðum einstaklingum til foreldra sinna.  Hanna Sól var í stöðumælingu varðandi tök á íslenskri tungu og var langt fyrir ofan meðallag. Málið er bara að afi og amma eiga alltaf eitthvað auka til að gauka, þolinmæði og tíma sem foreldrar oftar en ekki hafa ekki. 

 En ég get alveg sagt það hér og nú að ég hef ekki séð eftir augnabliki af tímanum með þessum ljúfu og einlægu karakterum.  Og ef ég ætti að gera hlutina upp á nýtt, myndi ég gera nákvæmlega það sama aftur, og við bæði.

Amma þetta er varalitur.  Nei Hanna Sól mín þetta er augnskuggi. Nei amma þetta er sko varalitur.

Allt í lagi elskan mín, auðvitað er þetta varalitur.

Það er sko klassi yfir svona ákveðnum dömum.   Og auðvitað á að virða þeirra skoðanir og álit.  Því ekki?  Ef þetta er varalitur, þá er það bara varalitur og bara ekkert annað.

Það finnst Ásthildi Cesil líka, svo ég verð bara að sætta mig við það.  Hver er ég svo sem að halda eitthvað annað? Stundum þurfum við líka að líta raunsætt á hlutina.  Ef viljinn er sá að svart sé hvítt og hvítt sé svart, þá er það bara þannig.  Ef það skiptir ekki meira máli en hér er. 

UUUUMMM þessum líkar lífið.   Hann hefur lent í allskonar litlum puttum og uppákomum, og veit ekki einu sinni að bráðum verður því lokið og hann fær að njóta sín í friði þ.e.a.s. nema þegar Brandur er að siða hann til.  Hann fær sum sé ekki að fara með til Vínar.  Svo hann verður eftir hér.

Systkinin á góðri stund.

Málið er að þau hafa öll haft gott af því að tilheyra hópnum.  Úlfurinn að læra að umbera og virða litlar dömur og enda ekki uppi sem dramaprins.  Og þær að þurfa að díla við stóran bróður sem stundum getur orðið pirraður á þeim, en er svo ósköp ljúfur og góður við þær.  Við þurfum öll að læra að bera virðingu hvert fyrir öðru og skilja þann heim sem aðrir lifa í.  Þannig lærir maður að vera í samfélagi manna og dýra.

Hanna Sól er orðin svo mikil dama, að hún nennir ekki að vera lítil stúlka lengur.  Amma ég vil bara vera stór.. segir hún.  Og ég hugsa ástin mín nógur er nú tíminn.

Ásamt öllu öðru sem þessi nafna mín á eftir að gera, verður hún frábær kokkur.  Þegar kemur að því að elda mat, dregur hún stól að eldavélinni og tekur fullan þátt í eldamennskunni.

Með tilþrifum.

Amman er líka dálítið þannig að hugsa að það sé betra að venja börnin við það sem er hættulegt, heldur en að banna og útiloka.  vegna þess að ég trúi því að með því að kenna þeim að umgangast það sem er hættulegt komi þeim til góða.   Allavega hefur þetta ljós aldrei brennt sig, klippt af sér putta eða skorið sig á beittum hníf.  Við eigum að kenna þeim að umgangast þessa hluti, í stað þess að halda þeím frá og taka þar með æfinguna af þeim.

Amma komdu og sjáðu ég er búin að búa til hreiður!!!

Stundum er maður alveg búin eftir leikskólann og allt það daglega í lífinu, og þá er gott að mega aðeins loka augunum og fá frið.

Ójá það er gaman að elda.

Og þetta eru góðar ostafylltar bollur sem litli kokkurinn er að elda fyrir fjölskylduna.

svo er líka gaman að skoða myndir og púsla.

Þetta er svona skemmtilegt sjónarhorn fyrir dömurnar mínar.

Og eins og sjá má núna 22 janúar þá er enginn snjór að heitið geti á Ísafirði.  hann er allur suður í Evrópu á einhverju Icesaveflippi ef marka má fréttir undanfarið.

En ég sendi ykkur mínar bestu kveðjur og megi allir góðir vættir vaka með ykkur og vernda.  Við munum rísa upp og réttlætið mun sigra, hafið ekki áhyggjur af öðru.  Til þess munum við sjá sjálf og standa saman um það sem gera þarf.  Það er svo skrýtið með mannshugan að þegar við leggjum okkur til og stöndum saman þá víkur lyginn, verður ótrúverðug, þó einstaka raddir reyni að hræða og ógna, þá verða þær raddir hjáróma og þagna, þegar krafan um réttlætið hækkar og verður samhljóma kór.  Við getum allt sem við viljum, við þurfum bara að vita hvað það er sem við viljum og sjá.... sjónarmið fjöldans mun ráða för.

 

Mistök ríkisstjórnarinnar að mínu mati.

Þau eru fjölmörg.  Í upphafi átti þessi ríkisstjórn ágætis möguleika.  Margir bundu vonir við að nú yrði viðsnúningur á málum, hún myndi taka á spillingunni og snúa vörn í sókn.   Þannig má segja að viðbrögð almennings við henni væru mjög góð, mig minnir að þau hafi notið yfir 70% fylgis í fyrstu skoðanakönnunum.  Jóhanna var vinsælasti stjórnmálamaður landsins, og hafði tiltrú flestra Steingrímur naut líka mikillar virðingar sem maður með bein í nefinu og ákveðnar skoðanir sem hann sagði hreint út. 

Auðvitað voru ekki gerðar miklar kröfur til þeirrar starfsstjórnar sem tók við eftir fall fyrri stjórnar, eðlilega því þau tóku við brunarústum og slökkvitækin voru flest biluð eða í höndum brennuvarganna.

Það var mörgum því fagnaðarefni þegar stjórnin hélt velli og fékk nægilegan meirihluta til að þurfa ekki að reiða sig á Framsóknarflokkinn til stuðnings.

Málið er að blekið var ekki þornað á stjórnarsáttmálanum þegar ljóst var að fólkið það hafði snúið sér algjörlega við í öllu sem þau höfpu haldið fram fyrir kosningar. 

Öll stóru orðin hans Steingríms að hann vildi ekki inn í ESB, vildi ekki Alþjóða galdreyrissjóðinn, og það yrði að hreinsa til með útrásarvíkingana hurfu eins og dögg fyrir sólu.

Það var nefnilega fyrsta verkið þeirra að splitta upp þjóðinni með umsókn inn í ESB.  Ef þetta fólk hefði séð fyrir hvað var í aðsigi með Icesave og þá baráttu, þá áttu þau aldrei að byrja á því að reka hornfleig í þjóðarsálina með þessum hætti.  Það voru fyrstu vonbrigði mín með ríkisstjórnina.  Það var Jóhanna sem þar gekk fremst í flokki og lagði alla áherslu á inngöngu í ESB.  Það myndi bjarga öllu og bara við umsóknina myndi allt lagast.  Fyrir þennan ákafa sinn og framgöngu dó eitthvað í henni, hún hefur ekki borið sitt barr eftir að þetta gekk ekki eftir og svo mikla andstöðu almennings við þetta stóra áhugamál Samfylkingarinnar. 

Svo kom Icesave.

Í dag hefur afskaplega lítið gerst.  Stjórnin hefur látið allt danka meira og minna sem kemur til góða fyrir almenning hér á landi, en látið alla sína orku í samningaviðræður við hollendinga og breta um Icesave.   Og það sem verra er, Steingrímur gerði nákvæmlega það sama og fyrri stjórnir gerðu, hann réði gamlan félaga sinn afdankaðan stjórnmálamann til að fara í viðræður við ljónið og vindmylluna.  Það hefði alveg mátt vita að slíkur gæti aldrei staðið í hárinu á þessum hrægömmum sem eru þekktir fyrir að kúga og arðræna þjóðir sem ekki stóðu þeim á sporði.  Enda gafst hann upp og skrifaði bara undir.  Þá hefði Steingrímur geta bjargað andlitinu með því að segja sannleikann og annað hvort reka félaga sinn út aftur með nýjar tillögur í farteskinu eða verið skynsamur og sett nefnd sérfræðinga í málin.

En nei "Stórglæsilegur samningur", hrópaði hann.  Og maður spyr sig, fannst honum þetta svona gott, eða hélt hann að við værum öll afdalabændur og stafkerlingar sem vissum ekkert í okkar haus.  Gleymdi hann öllu velmenntaða fólkinu sem vissi betur?  Og gat ekki annað en látið það í ljós?

Enn ein mistök voru þau að Jóhanna bókstaflega hvarf.  Hún reyndist ekki sá foringi sem fólk hafði búist við, sennilega eftir ESBupphlaupið.  Enn þann dag í dag kemur hún fram í skötulíki og lætur Steingrím útskýra öll mál.  Forsætisráðherra hlýtur að þurfa að standa í lappirnar og hvetja þjóð sína til dáða.  Það hefur alveg vantað. 

Verstu mistök þessarar ríkisstjórnar eru þó að hætta að hlusta á fólkið sitt.  Það hafði náðst góð sátt um nýjan samning um Icesave með fyrirvörum samþykktur af öllum þingmönnum Alþingis.   Þegar farið var með þann samning út til Bretlands og Hollands, sýndu þessir harðsnúnu menn tennurnar.  Það hefði átt að vera ljóst að svona gerðist ekki baráttulaust, ef menn vildu halda sínu máli til streitu.  En aftur var lyppast niður og skriðið skjálfandi til baka heim.   Ekki nenna þessu lengur, heldur bara lúffa og gera eins og kúgunaraðilarnir vildu.  Nýr samningur um algjöra uppgjöf settur saman, þvingað gegnum alþingi með að mig minnir 2ja atkvæða mun, með skyldujátun sumra og brotthlaups annara. 

Þá var það sem eiginlega enginn hafði búist við, upp reis alda í samfélaginu, fólk var búið að fá nóg, og yfir 60.000 manns skrifaði forsetanum til að biðja hann um að hafna lögunum.  Ég get sagt að ég þorði ekki að hlusta á útvarpið þegar forsetinn hélt fundinn, ég var svo fullviss um að hann myndi skrifa undir, en fannst svo mikið í húfi.   Ég var því afskaplega glöð að heyra að hann synjaði undirskrift.  Það var þungu fargi af mér létt, og ég sá að það voru margir sem þannig hugsuðu.

Síðustu og stærstu mistök ríkisstjórnar Steingríms og Jóhönnu og sennilega þau sem eyðileggja hana eru samt sem áður þau að þau hafa algjörlega snúið baki við þjóðinni í baráttunni um Icesave.  Í stað þess að hlusta á fólkið sitt og hefja baráttu fyrir betri samningum, héldu þau sér fast í að troða þessum beint ofan í kokið á okkur.  Og þegar Eva Joly og fleiri þungaviktarmenn tjáðu sig og töldu að við gætum gert betur, voru allar slíkar raddir gagnrýndar.   Þau gengu meira að segja svo langt að hafa samband við kvalara okkar og fullvissuðu þá um að þessu yrði troðið ofan í kokið á okkur hvað sem tautaði og raulaði. 

Nú sitja þau rúin traust fólks, nema hörðustu stuðningsaðila, sem reyna að halda í þá mítu að allt fari í kaldakol ef við látum ekki segjast, ganga jafnvel svo langt að ímynda sér að hér komi hafnarbönn eða jafnvel innrásarherir og ég veit ekki hvað ef þetta gangi ekki eftir.   Sífellt fleiri tjá sig erlendis frá, sem benda á þá augljósu staðreynd að við gætum ekki borgað skuldina þó við reyndum.  En það er jafnharðan slegið á þær hendur, og nú er svo komið að fólkið í landinu hefur það á tilfinningunni að Jóhanna og Steingrímur gangi beinlínis erinda breta og hollendinga. 

Það er synd að svona er komið.  Því ég veit að meiri hluti þjóðarinnar vill í raun og veru að þessi ríkisstjórn haldi velli.   Ekki af því að hún standi sig svona vel, heldur af því að menn óttast meira en allt annað að Sjálfstæðismenn og Framsókn komist aftur til valda.   Svo virðist vera að gullfiskaminni þjóðarinnar sé á undanhaldi, sennilega er það bloggi og netumræðum alamennings að þakka.  Það er ekki lengur hægt að stóla á fréttamiðla sem draga taum þessa eða hins.  Það er farið að sjást í gegnum spillinguna, sjálfselskuna og löngunina í völd og hræðsluna við að sannleikurinn komi upp á borðið. 

Það er því spurning hvort réttlætanlegt sér að ríkisstjórn sem er illa skárri en aðrir kostir, og sem þar að auki hefur fyrirgert traust sínu með því háttarlagi sem hér er lýst, eigi að fá að sitja bara af þvið við viljum ekki hina aðilana að völdum. 

Þess vegna verðum við að krefjast þess að hér komi á fót utanþingsstjórn fólks sem ekki er tengt pólitískum hópum.  Stjórn sem er ekki bundin af vinaböndum, sérhagsmunaklíkum og feluleik með hrikalega sjálftöku klíkna á auðlindum þjóðarinnar. 

Við getum það ef við viljum.  Við höfum sýnt það almenningur í landinu fyrst með baráttunni á Austurvelli, og síðan með undirskriftalista til forsetans um að neita undirskrift.  Ef við tökum okkur saman og krefjumst þess að fá réttlætinu fullnægt, þá getum við það.  Vilji er allt sem þarf. 

Oft var þörf en nú er nauðsyn.  En til að svo megi verða, megum við ekki fara ofan í skotgrafir og berja hvort annað niður og norður.  Samstaða er það eina sem getur hjálpað íslenskri þjóð að standa á rétti sínum.  Láta ekki kúga sig til að borga hæsta verði þjófnað örfárra manna, sem ennþá halda sínu fyrra líferni eins og ekkert hafi í skorist.  Eins og þetta komi þeim bara ekkert við.  Þeir eru ennþá að gambla með þjóðarauðinn, og ekkert eða sára lítið gert til að stoppa þá af.

Svona horfir málið við mér.  Ég er bara gömul kerling úti á landi, en ég á börn og barnabörn sem ég vil ekki að standi með bogið bak alla sína tíð til að þræla fyrir þjófa og þjófsnauta.  Og heldur ekki fyrir hégómagjarna stjórnmálamenn sem hafa persónugert vandann og vilja fyrir hvern mun gera allt hvað sem er til að þurfa ekki að skammast sín fyrir frammistöðu sína. 

Kúlublues og dans dans dans.

Ég hef ekki haft döngun í mér til að skrifa undanfarið.  Það er svo sem bara eigingirni í mér.  En málið er að litlu englarnir mínir eru á förum til Austurríkis.  Til mömmu og pabba.  Það er auðvitað þannig sem það á að vera.  Það er bara svo fjandi sárt í sálinni.

En ég er þakklát fyrir þann tíma sem ég fékk að hafa þær.  Og þvílíkir gullmolar sem þær eru og hafa verið blessaðar.  En þá fækkar líka kúlumyndunum af börnunum, eftir því sem þeim fækkar. 

Mesta gleði getur stundum breyst í sáran söknuð á einu augabragði.   Nú er reyndar búið að eyðileggja þetta augabragð því um leið og ég tek mér það í munn, sé ég Sigmund Erni drukkinn í ræðustól Alþingis veifandi hendi í hringi. Slíkur er máttur miðlanna. 

En hér koma samt myndir liðinna daga. 

Hér má ennþá sjá álfaprinsessur á sveimi.

Stóri stubburinn minn er líka góður að hjálpa til, hér er hann að bursta tennur í Ásthildi og þvo henni.

Prinsessur í bubblubaði.

Komnar í náttafötin og búnar að velja sér bók.

Sólveig Hulda fer samt ekki fyrr en í vor.

Her er verið að gera eitthvað rosalega áhugavert.  Það er verið að skrifa.  Hanna Sól er svo spennt fyrir að læra að lesa.

Hún vill líka gjarnan passa Sólveigu Huldu.

Hún getur alveg haldið á henni sjálf.

svo er það töffarinn fröken Cesil. á sínum uppáhaldsstað.

Ætli hún verði ekki bara leikkona.

Þetta er uppáhaldsstaðsetninginn og stillingin hennar. 

Sólveig með mömmu sinni.

Og hér eru þær að dansa.  Það er strumplatan í þetta skipti.

Allir að dansa.

Dansað við kisu líka

Bahama la la la....

Hreyfingin nær alla leið út í fingurgóma.  Hún þarf ekki að læra það sú stutta.

Flott lítil stúlka.

Enginn slæðudans hér, það er ekkert minna en teppadans.

Hanna Sól gefur ekkert eftir heldur.

Dansinn dunar.

Og það eru líka tilþrif.

Flott!

Sólveig hefur samt meiri áhuga á að dansa við kisu.

Svo er að skipta um búning og halda áfram.

Það verður að nota kjólasafnið.

Svo að hneyja sig fyrir framan spegilinn.

Og enda með stæl.

Kisur þurfa líka að borða.

Veðrið er alltaf jafn fallegt. 

Þessar myndir blekkja dálítið, því þær virðast dimmri en þær eru, ég er að spá í litina.

Hér er svo baðmynd af fyrirsætunni minni.

Og hér er hin.

Ég get sagt ykkur að þetta verður erfitt hjá mér.  En ég gleðst fyrir hönd dóttur minnar.  Hún veit líka að ef hlutirnir ganga ekki upp, þá er ég tilbúin aftur.  Ég vil að hún ljúki náminu sem hún hefur fórnað svo miklu fyrir. En ég ætla mér að njóta samvistanna við þær uns þær fara.  Og síðan þarf ég að fara að vinna í sjálfri mér.  Og við okkur saman ég og Elli  minn og stubburinn okkar.   En það er bara þá... maður á að láta hverjum degi nægja sína þjáningu.  Morgundagurinn kemur svo með eitthvað nýtt sem þarf að ráða fram úr.  Og svo er ágætt að gelyma því sem var í gær, því þar hafa málin verið leyst. 

Megi allir góðir vættir vaka með ykkur og vernda, og eigið góðan sunnudag.

Sólarupprás á Ísafirði og smá kúlulíf.

Hér er allt að birta, sólin skríður niður Eyrarfjallið dag frá degi, og það er vel. 

Svona var hún komin í gær.

Þessi var tekin í dag, en það er ekki að marka, því hún sést betur niður í bæ en héðan.

Og himnagalleríið er opið.

Þessi var líka tekin í gær.

Og svona var nú sólarupprásin í morgun.

Þetta er nú örugglega á við gott Heklugos.

Þessi litadýrð varir samt ósköp stutt, bara nokkrar mínútur.

Svo breytist roðin yfir í gult.

Smátt og smátt.

Svo verður þetta svona. 

Fallegt ekki satt?

Úlfur les fyrir Hönnu Sól, hann er duglegur að hjálpa til.

Afi les fyrir Ásthildi, svo heimtar hún ömmu sín.  Og þegar amma kemur segir hún; við gleymdum að lesa.  Og það  ekki tauti við komandi hvað þá að segja að afi sé búin að lesa.  Ekkert tekið til greina.  Svo er lesið aftur og meira.  Loks kúrir hún sig svo niður hjá ömmu.  Í kvöld var mikið að spjalla, því við fórum til læknis í dag, mér fannst hún eitthvað svo lottaraleg.  Það var samt allt í lagi með hana.  En við þurftum að spjalla heilmikið um lækninn.  Hann skoðaði í eyrun á mér, sagði hún og hálsinn.  Og rassinn bætti hún við.  Nei sagði ég hann skoðaði ekkert rassinn.  En það er eitthvað í rassinum á mér, sagði hún.  Hvað er þar, spurði ég, er það bolti... nei sagði hún og hló.  Er það kannski kúkur? spurði ég.  Nei bara að grínast sagði hún og hló alveg svakalega mikið. 

Þegar við skiluðum mömmu og pabba úr á flugvöll, sagði hún strax að nú færum við og keyptum púsl.  Jú það var umsamið.  Þegar við komum niður í búðina fékk hún að velja milli tveggja mynda.  En hún mundi vel eftir myndinni sem ekki var keypt.  Svo notaði hún fyrsta tækifæri til að plata ömmu til að fara og kaupa púslið sem ekki var valið síðast.  Hún er ótrúleg þessi stelpa.

Þessi púsl gerir hún á örfáum mínútum alveg hjálparlaust.

Það var hér.. Hanna Sól hafði rifið upp flipa við nögl, það blæddi og hún vildi fá aðstoð. 'Eg sagði að við skyldum bíða eftir afa, til að klippa nöglina.  Litla systir fylgdist með af áhuga.

Það varð að samkomulagi að bíða og Hanna Sól fékk sér pappír á sárið og lagði af stað upp að horfa á sjónvarpið.  Þá heyrist í þeirri litlu; Andskotinn.

Hanna Sól snýr sér við og horfir með vandlætingarsvip á mig; þarna sérðu amma, þetta ert þú búin að kenna barninu. 

Svo í lokin ein af Brandi og Snúð.  Þeir eru að verða dús.

Góða nótt og megi allir góðir vættir vaka með okkur öllum.  Sérstaklega sendi ég hlýjar kveðjur til Haiti og fólksins þar, sem á um sárt að binda og svo hinna sem leggja nótt við dag að bjarga því sem bjargað verður.  Góða nótt.

Sendi björgunarsveit og Haitiförum alls góðs. Megi allar góðar vættir vaka með þeim og vernda á erfiðum tímum, við skulum hugsa til þeirra og þess erfiða verkefnis sem þeir munu takast á við.

Í tilefni af hræðilegum jarðskjálfta á Haiti, langar mig að setja inn eina af þeim greinum sem ég setti inn þegar við dvöldum í Dóminiska Lýðveldinu áramótin 07- 08.

Dóminska lýðveldið er á sömu eyju og Haiti.  Dóminar hafa náð sér ágætlega á strik með ferðamennsku og akuryrkju allskonar, einnig eru þeir með sérsamning við Kúpu um að framleiða vindlana þeirra og selja þá, vegna verslunarbannsins á Kúpu.

Hér er svo til viðbótar smá sögulegur hræringur um Hispolaeyju.

 

Fyrir árið 1492;Eyjan var byggð (Arawak)indíjánum (Tainos)  Fyrstu leyfar af þeirra menningu má rekja aftur til 2600 f.k.

1492.  Kristofer Kolumbus finnur Hispaniolaeyjuna.

1509.  Afrískir þrælar fluttir til landsins til að vinna í gullnámum.

1697. Vesturhluti eyjarinnar látinn til Frakka, en austur hl. tilheyrði spánverjum.

1795.  Þrælar berjast fyrir frelsi og frakkar ná yfirvöldum á allri eyjunni.

1804. Haiti stofnað.

1812.  Spánverjar ná aftur yfirráðum yfir austurhlutanum.1821.

Jose Nunéz Cacprez lýsir yfir sjálfstæði Santo Dominingo.

1822. Jean Piesse Boyer forseti Haiti tekur yfir Santo Dominingo (höfuðborgina).

1844.   27. febrúar er Dominikanska lýðveldið stofnað og lýst yfir sjálfstæði.  Juan Pablo Duarte sem hóf sjálfstæðisbaráttuna lýstur þjóðhöfðingi.

1861 Landið aftur sameinað Spáni.

1856  Dóminska lýðveldið skilið frá Spáni fyrir fullt og allt.

1916 - 26.  BNA hersetur landið og vill ráða stefnu þess í viðskiptum.

1930 - 60.  Rafad Trujillo kosin forseti í spilltum kosningum í Dominsika lýðveldinu.  þeir lifðu við harðsstjórn í 30 ar. Fjöldi manna drepnir á þessum tíma bæði Haitibúar og Dóminicar. þessi maður tók allar fallegar konur sem hann girntist og gamnaði sér við þær.  Sumar fjölskyldur deyddu frekar dætur sínar en að þær lentu í höndum hans. Jafnvel alla fjölskylduna.

1961. Trujillo myrtur og Juaqin Balguer tekur við.

1962þ  Fyrstu frjálsu kosningarnar haldnar eftir 30 ára harðstjórn.Juan Boch kjörin forseti.

1963 - 65.  honum  er svo steypt af stóli eftir 6. mánaða borgarastrjöld og BNA skerst í leikinn og kemur á friði með 30.000 manna herliði.

1966 - 78.  Joaqin Balange aftur kjörinn forseti.

1978 - 82 alýðuforinginn Antonio Guzman kjörinn forsetis, framdi sjálfsmorð.

1982.  Jacobe Maghita tekur við í 100 daga.

1982 - 86.  Jorge Blaco kjörinn forseti.

1986- 90 Joaquin Balanger tekur aftur við stjórninni.

1994þ Eftir deilur vegna endurkjörs Balangers er samþykkt að hann stýri landinu 2 ár í stað 4.

1996 - 2000.  Leonel Fernándes vinnur kosningabaráttu á móti P. Gomez með litlum meiri hluta.  2004.  Leonel Fernándes endurkjörinn.   

Færsla frá því í byrjun árs 2008.   

Nokkrir fróðleiksmolar um Dóminikanska Lýðveldið.  

Kólumbus kom hér árið 1492, með skipi sínu Sankta María.  Hann kom á vegum Ísabellu spánardrottningar, sem sagt var að væri ástkona hans, yfirvarpið var að boða katólska trú.  Hann kom að landi við Portó Plata í fyrstu ferðinni.  Þar voru fyrir indíjánar.  Kólumbus sá strax að þó landið væri gjöfult, varð ekki við svo búið og fór aftur til Spánar til að ná í vistir og annað. Sykurreyr, hrísgrjón og aðrar nytjajurtir.  Indíjánar voru engir ræktunarmenn.  Hann skildi eftir 29 menn þegar hann fór, en það var bara einn eftir á lífi þegar hann kom aftur.  Talið er að indíjánarnir hafi drepið þá út af kvenfólki.  Spánverjum samdi ekki vel við indíjánana og ákvað hann þess vegna að flytja sig sunnar á eyjuna.  Hann settist svo að í Sanktó Domingo, sem er höfuðborgin.  Meira um hana seinna. 

Hér er landbúnaður að stærstum hluta, og svo námur, hér eru gull- silfur og nikkelnámur, Kristofer fór hlaðin gulli heim til Spánar til að færa drottningu sinni Ísabellu.

Jarðvegurinn hér er mjög frjósamur, og er hér mikil hrísgrjónarækt, sykurreyr og hér þrífast yfir 40 tegundir af pálmum.  Hér eru líka ræktaðir bananar, bæði venjulegir bananar og svo stærri tegund, sem er frekar grænmeti, notaður í stað kartaflna, hér borða menn líka mikið hrísgrjón.  Hér er svo líka ræktuð tópaksjurtinn, þeir búa til gæða vindla, og þeir framleiða mikið af helstu Kúpuvindlunum, fá fræ jurta frá Kúpu og búa til Havanavindla sem þeir selja að mestu leyti til BNA.  Þetta gera þeir í samvinnu við Kúpu, þar sem landið er í viðskiptabanni við Bandaríkin. 

Í vindlaverksmiðjunum hér hefur hver maður sitt borð, þar sem þeir flokka, raða og vefja vindlana.  Það er gert eftir kúnstarinnar reglum eftir ákveðnum uppskriftum, eftir því hvaða planta er og hve mikið af hverri.  Það eru yfir 60 litabrigði af brúna litnum á laufunum sem eru yst.  Mest ábyrgðafulla starfið í verksmiðjunni er sá sem greinir litinn á vindlunum, þar er gætt ítrustu nákvæmni því þó bragðið sé það sama, þá verður að var nákvæmlega sami litur í sama kassanum.

Menn hér eru ekki hátt launaðir, en þeir fá að fara með 3 vindla með sér heim, á hverjum degi, og svo mega þeir reykja eins og þá lystir í vinnunni, þetta er tekið af vindlum sem hafa útlitsgalla, og eru teknir frá.  Menn geta drýgt tekjur sínar með að selja þessa vindla, því þeir eru eðalvara.  Hér er tiltölulega lítið reykt, og er meginhlutin vindlaframleiðslunnar fluttur út.  Ekki sama að segja um rommið, því heimamenn drekka sjálfir mestan hluta þess.  Hér er sagt að það sé þjóðaríþrótt að aka fullur af rommi. 

Hér er aðalgatan á Cabarett ströndinni, þröng og rykug. 

Stubburinn fær sé ís, það var gert daglega.

Hér er hann í karaokikeppni, We vill we vill rock you!

Töffarinn sjálfur.

Á eftir var svo dansað af list.

Svo var hægt að læra köfun í lauginni. Og fara út á sjó og kafa niður til hákarla.  Stubbur lét sér nægja laugina

Hér er verið að fara út í Paradísareyjuna, pínulítið kóralrif sem er algjört náttúruundur.

Fullt af fólki.

Hér er svo verið að fara í Bláa lónið, en það er ferð sem er mjög skemmtileg, farið á nokkrar baðstrendur í náttúruleg vötn sem eru í sveitinni, heimsóttur sveitabær, þar sem allskonar dýr eru, sjá nánar hér að neðan.

Ekki öll mjög falleg.

En ég er ekki viss um að allir þyrðu í hana þessa.

Og því síður þessa Tarantúla heitir hún.

Hér er svo ein baðströndin í Blue laguna ferðinni. 

Loks um Haiti.

Haiti er næst fátækasta land í heim.  Einhver spurði fararstjórann hvernig hægt væri að komast yfir, til þess þarf visa.  Fararstjóriinn sagði allt á Haiti gengur fyrir mútum.  Það þarf því bara að múta landamæarvörðunum. 

En ég óska hjálparsveitinni alls góð, megi allar góðar vættir styrkja þá og styðja í þessari erfiðu og í raun hræðilegu baráttu, þar sem ekki verður hægt að bjarga öllum, og margir deyja í kring um þá, út af skorti á öllu sem heitið getur.  En ég er stolt af landinum mínu að bregðast svona fljótt við.  Við eigum nefnilega svo frábært fólk og hæfileikaríkt á öllum sviðum.  Ég bið fyrir ykkur og sendi ykkur styrk.