Ferðasagan mín.

Ferðin okkar Ella gekk vel suður, vegirnir voru góðir alla leið.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og tússfjöllinn eru svo falleg.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Meira að segja Steingrímur tók vel á móti okkur, og um þetta leyti er venjulega miklu meiri snjór en núna.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Við vorum búin að hafa mikið fyrir því að sækja um ESTA  það er visa til Canada, okkur var sagt að eftir áramótin yrði þess krafist.  En í flugvélinni þurftum við að fylla út þetta venjulega. Svo kerfið er sennilega ekki komið í gang, en við borguðum samt 7b dollara per mann í þessari umsókn.  En inn komumst við og sluppum sem betur fer við biðraðir.  Síðast þegar við komum þurftum við að bíða klukkutíma úti í flugvél, en þetta gekk betur núna.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kuldalegt um að litast í Keflavík. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Flogið yfir Grænlant, sem er afskaplega fallegt að líta á.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Komin yfir til Canada.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já í flugstöðinni í Toronto, hér er trendið að allir matsölustaðir eru með IPAD, og það er pantað í gegnum síma eða netið.

Við höfðum pantað hótel vegna þess að við komum síðdegis til Toronto, en þurftum að fara mjög snemma í flug morguninn eftir.  Í Toronto var 7 °frost.  Okkur hafði verið sagt að það kæmi skutla að sækja farþega.  Hótelið heitir Comforth inn, airport West.  þegar skutla með þessu nafni kom, hljóp ég til, en ökumaðurinn sagði mér að við værum ekki á þessu hóteli.  Það gekk svo um nokkra hríð og við vorum að drepast úr kulda og þegar sama skutlan hafði komið þrisvar, gáfumt við upp og tókum leigubíl.  En frú Ásthildur sem hafði pakkað öllu niður, skrifað tossamiða og alles, hafði sett útprentað blað með nafni og heimilisfangi hótelsins í töskuna sem á að fara með til Evrópu, svo hún var ekki með  Svo við vorum ekki með heimilisfangið, sem betur fer hafði ég þó skrifað nafn hótelsins á blað.  Þá var að ná í leigubíl, það þurfti að bíða í röð, því það var bara ekki hægt að pikka upp slíkan.  Fengum loks leigubíl og sýndum honum nafnið á hótelinu, en hann vissi ekkert hvað það var, greinilega, jæja sagði Elli nú ekur hann okkur eitthvað út í buskan og við sjáumst ekki meir.  En svo ók hann okkur á eitthvert hótel, og við fórum bara út og inn í móttökuna.  Þar var elskulegur maður í móttökunni og þegar í ljós kom að við vorum á röngu hóteli, hringdi hann í það rétta, og fékk staðfest að við værum bókuð þar. Þá var bara að taka annan leigubíl og nú með heimilisfangið rétt.  Fyrir utan var svo leigubíll, ungur skemmtilegur maður sem sagði að hann hefði séð okkur koma þarna og svo aftur út.  Þetta hótel er ekki langt héðan, bara handan við hornið, en okkur var orðið svo kalt að við sögðumst samt vilja að hann skutlaði okkur. 

Við vorum bæði svöng og köld loksins þegar við komum á hótelið, sem betur fer var matsölustaður í hótelinu,  þegar við höfðum aðeins jafnað okkur fórum við svo og fengum okkur fish and ships.  Og svo beint í rúmið, því við þurftum að vakna kl. 3 um nóttina til að komast á flugvöllinn, þar sem við áttum að fljúga til Minneapolis.  Skutlan kom svo kl. 3.45 og það var bara troðið í hana fólkinu eins og fé, sumir þurftu að standa.  'Eg er ekki viss um að það hefði gengið heima, þó ekki væri leiðin löng.

Sem betur fer vorum við tímanlega, og þó enginn væri biðröðin, þá var tékkið all svakalegt, ég taldi mig vera með svona ESTAvísa, en lentum í vandræðum þar líka, þurftum að fylla út enn eina skýrsluna um allt þetta með hvar og hvenær og allt það.  Við fórum svo í gegnum svona 5 - 7 leitarstöðvar og tékk áður en við komumst að vélinni.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Á leið til Mazatlán.  Það var snjór langt niður eftir USU. Eins og ég sagði var 7°frost í Toronto, en í Minneapolis var 24 °frost.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Við hjónin vorum að furða okkur á þessum hringlaga blettum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sérstaklega hér, getur einhver frætt mig um hvað hér er verið að rækta?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En þegar við nálguðumst Mexico var ekki lengur snjó að sjá.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Held einhvernveginn að hér fljúgum við yfir Copper Canyon.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mazatlán og hér komum við ðí 24°hita, ekkert smá mismunur á kulda og hita.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kristín mágkona og Jaime mætt á flugvöllinn til að taka á móti okkur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þetta hafði gengið bara vel þrátt fyrir allt, og við vorum komin.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hjá katólikkum og orthodox er þrettándinn eiginlega meiri hátíð en jólin.  Þá koma vitringarnir þrír og færa gjafir.  Það er líka siður að fjölskyldan borðar saman og drekkur súkkulaði og kökur.  Þessar kökur eru spes, vegna þess að inn í þeim er eitthvað, í þessu dæmi engill, en annarsstaðar eins og til dæmis í A_Serbíu er mandla eða eitthvað slíkt.  Sá sem fær engilinn þarf að bjóða öllum við stöddum í veislu viku síðar.  Hér er Kristín með yngsta barnabarnið sitt, yndislega litla stúlku, dóttur Jaime Elíasar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér eru báðar ömmurnar stoltar með litlu prinsessuna.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jaime Elías sker kökuna og nú er að sjá hver fær engilinn. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér má sjá Önnu eiginkonu Jaime, Rósu Maríu systir hans og jaime, Elías og Jaime faðirinn, faðir Önnu og systursonur. Yndislegt kvöld Mujo gracias  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Svo fórum við niður á torg, þetta er aðaltorgið í Mazlán, allt skreytt ofboðslega fallega, en þar sem þetta var síðasti dagurinn sem skrytingarnar voru, ákváðum við að kíkja við og upplifa fegurðina.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er sko mikið í lagt, það get ég sagt ykkur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þessi unga kona býr til fallegar styttur úr laufum úr maisplöntum. Og gerir svona fallegan klæðnað á þær líka.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og ekki vantar jólapakkana á svæðið. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér var mikill mannfjöldi og margir sátu og nutu bæði veðursins og matarins.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Við ætlum ekki að láta þessa tónleika fram hjá okkur fara, það er nú þegar búið að kaupa miða, og allt er uppselt. Hlakka til. En við vorum líka ákveðin í að fara aftur þarna kvöldið eftir.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Patíóið hennar Kristínar, og sjáiðið bara Bouganvillea eða þríburablómið hvað það er fallegt. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Fórum og fengum okkur hádegismat niður við ströndina. Hér eru dúfur í aðalhlutverki, þær kláruðu á svipstundu allar leifar af næsta borði, þær voru jafnvel svo kræfar að stela sykurbréfum sem voru óvarðar sumstaðar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þetta er bara yndislegt líf, segi og skrifa.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Rosa María og Fernanda komu í heimsókn, Fernanda er læknir yndisleg stúlka eins og þau eru öll, 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér eru þær þrjár amman, mamman og unglingurinn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Afinn og unglingurinn.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kósý kvöld á patíóinu í Jesúgötu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér erum við aftur komin niður á torgið, og í þetta sinn til að fá okkur að borða.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sagði ykkur það, þetta er dásamlegt líf. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ég og Rosa María.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jaime og Elías, þeir ná rosalega vel saman, Jaime talar bara heilmikla íslensku, svo þeir mágarnir geta alveg ræðst við.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þarna spilaði hljómsveit, sennilega fjölskylda, ungur drengur og sennilega mamma hans sööngkonan og tveir gítarleikarar, annar sennilega pabbinn og hinn í ættinni.  En þau voru flott.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Maturinn hér er góður, hér er mikið um rækjur og ostrur og annað sjávarfang, þar sem Masatlán er fyrst og fremt fiskibær, þó túrismninn hafi tekið yfir.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og já, Ég keypti brúður af þessari hagleiks konu. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Elli tók þessa mynd, var að spá í hvað þeir væru að skoða piltarnir.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já það var auðviað matseðilinn 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Að borða morgunmat.  Það vantar ekki. við erum eins og kóngafólk hjá elskulega fólkinu okkar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ströndin er bara svona tuttugu mínútna gangur frá heimili Jaime og Krístínar.  Það kostar 15o pesó að leigja stóla og sólhlíf. Og svo er bókin ómissandi.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Falleg og hrein strönd sjórinn ylvolgur, bara dásamnlegt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En það voru meiri veisluhöld eftir, fjölskyldan öll kominn í Jesúsgötu.  Þetta er Mark maðurinn hennar Rosie, hann og Elli ná líka vel saman, enda er Mark frábær drengur og duglegur. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Búið að setja upp borð og stóla fyrir veisluna og systurnar spila saman. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Maturinn ekki af verri endanum rækjur og meðlæti, hér eru systurnar og Anna. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Áhugasamir karlarnir skoða myndir frá Íslandi og Noregi.  Þar sem þeir allir eiga sameiginlega fjölskyldu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þessi litla dúlla er uppáhald allra í fjölskyldunni, hér ef afi að gefa henni pela.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Brosmild og yndisleg fjölskylda og það er bara svo gott að finna að maður tilheyrir henni.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já það er svo sannarlega gott að eiga þetta fallega og góða fólk að.  

En nú er ég búin að segja það mesta sem á dagana hefur drifið frá því að við lögðum af stað.  Ég vona að þið hafið notið ferðalagsins.  Hér eru allir farnir að sofa og ég sit hér ein í Patíóinu og skrifa þetta, fékk mér örlítið af Tequila og skemmti mér vel við að ryfja upp ferðasöguna. 

Góða nótt elskurnar.  

......