Til hamingju Ísland.

Ég get ekki hælt mér af því að hafa stutt fótboltalið okkar, né að hafa horft á leikina og því síður að hafa farið með himinskautum með velgengni þeirra, hvað þá að æða til Frakklands til að vera á staðnum.

Fylgdist samt með í kvöld þegar þeir komu heim.  Glæsilegir drengir og flottum jakkafötum og greinilega hrærðir yfir öllu tilstandinu.  

En það er annað sem ég skynja, það er þetta með þjóðarsálina stoltið yfir því sem vel er gert, og sameining fólks þegar það á við.  Þetta er fallegt og er sennilega skýringin á því að við erum hér ennþá sem þjóð í rúmlega þúsund ár.  

Bæði landsliðið aðstandendur og ekki síst fólkið sem fór og tók þátt, stóð sig með sóma svo eftir var tekið eiga heiður skilinn.  Þau eiga það svo sannarlega fyrir að bera hróður landsins um alla heimsbyggðina.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Auðvitað eru ekki til betri fyrirmyndir barna en landslið kvenna og karla, heilbrigðar sálir í heilbrigðum líkömum.  Og nú má alveg búast við því að áhugi barna vakni á íþróttum og það er vel, meðan það fer ekki út í öfgar, því allt er best í hófi.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Ég get alveg unnt þessum frábæru drengjum að njóta sigursins og allra þeirra sem tóku þátt í ævintýrinu líka.  Þess vegna hef ég ekki kvartað mikið yfir endalausum fótbolta í öllum þáttum og rásum útvarps, öllum blöðum og bara allstaðar.  'Eg hef þagað og nagað og hugsað með mér að þolinmæðin þrautir vinni allar 

Ef þetta skilar sáttari þjóð, meiri samstöðu og friði í íslenskri þjóðarsál, þá er allt þetta vel þess virði.  

Eins og ég sagði það er eitthvað bara svo fallegt við allt þetta, hreinn tónn og gleði sem nærir allt og alla.  

Því segi ég velkomnir heim drengir og til hamingju íslenska þjóð.  Við getum staðið saman þegar við viljum og þegar við áttum okkur á því að við getum það.  

 

„Líður eins og ég sé kominn heim“