Ferð með vinnufélögum í Vestur Húnavatnssýslu.

Við gömlu félagarnir úr Áhaldahúsi bæjarins og nokkrir vinir höfum farið nokkrar ferðir um landið okkar í rútu.  

Þetta hafa verið frábærar og upplýsandi ferðir.  Upphafsmenn að þessum ferðum þeir Ari Sigurjónsson og Ástþór 'Agústsson eru bæði skemmtilegir og miklir sögumenn, þeir þekkja vel til bæði í Djúpinu og fyrir vestan og við njótum góðs af. 

Svo höfum við fengið leiðsögumenn um sveitirnar sem við höfum farið um.  Ísland er dásamlegt land og við fáum allt of sjaldan innsýn inn í hvað er að gerast kring um okkur. 

Við fórum Djúpið með tilheyrandi sögum og upplýsingum um bú og bóndalíf.  Svo var haldið norður strandirnar.  

Ætlunin var að gista á Hóteli sem núna heitir Hvítserkur, stendur við Þorfinnsstaði, og var einu sinni skóli, en er nú þetta fína gistiheimili.  Það er ungt fólk sem flutti með börnin sín 5 frá Borgarnesi og ákvað að setja sig þarna niður.  Það er yndælt að gista þarna og þau eru mjög yndæl.  Ætla að setja hér inn heimilisfangið ef fólk vill kynna sér þetta betur.  Kristbjö[e-mail] s. 583-5000.

 

En fyrst var stoppað í Reykjanesi, pissistopp, og svo var haldið á Hólmavík.  Sumir fengu pylsur og aðrir kaffi eins og gengur. 

Við fórum norðurleiðina og stoppuðum aðeins á Borðeyri.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þar var nú ekki mikil 17. júní stemning.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er handverkshús, Borðeyri var mikill athafnabær á sínum tíma.  En svona eru þorp á landsbyggðinni leikinn í dag.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En veðrið lét við okkur, svo sannarlega.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Spáð og spekulerað í góða veðrinu.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Ykkar einlæg. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Svo var haldið af stað á ný.  

 

Komin að Efra Núpi að heimsækja legstað Vatnsendarósu. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Legsteinn sem kvenfélagskonur reistu þessari merku konu. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hún hefur verið afar merkileg kona, skáld, ljósmóðir og sjálfstæð kona.  Ástarmálin voru svolítið snúin hjá henni blessaðri, eins og heyra má á kveðskap hennar.  Sagt er að stærsta ástin hennar hefði verið Páll Melsted. 

Eins og sjá má hér: 

Augun mín og augum þín

ó þá fögru steina.

Mitt er þitt og þitt er mitt,

Þú veist hvað ég meina.

 

Þig ég trega manna mest,

mædd af táraflóði.

Ó að við hefðum aldrie sést,

elsku vinurinn góði.

 

Langt er síðan sá ég hann,

sannlega fríður var hann.

Allt sem príða má einn mann,

mest af lýðum bar hann.

 

Engan leit ég eins og þann.

Álma hreyti bjarta.

Einn Guð veit ég elskaði hann,

af öllum reit míns hjarta.

Rósa bjó á Vatnsenda í Vesturhópi með bónda sínum Ólafi.  En hún kynntist svo Natani Ketilssyni og ól honum dóttur, sem var kennd við hann þó ennþá byggi hún með Ólafi.  Hún var svo sökuð um hjúskaparbrot, en Ólafur bóndi hennar sagðist hafa fyrirgefið henni, og bjuggu þau saman nokkur ár.  En fengu síðan lögskilnaði 1837.  Sennilega frekar fágætt á þeim árum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Okkur var starsýnt á þennan flotta minnisvarða, mikið fagur og vel gerður.  Hér erum við Hulda Helgadóttir í Hrauni. 

 

Hér er hótelið okkar.  Á friðsælum stað en stutt í náttúrperlur.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þetta er góður ferðahópur, við erum öll góðir vinir sem hefur enst þó flest okkar séu hætt að vinna í Áhaldahúsinu, við erum ákveðin í að halda áfram að ferðast um landið okkar og læra og upplifa þvílík perla landið okkar er. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Næsta dag fórum við að skoða Borgarvirkið.  Stórmerkilegan stað með sögu. 

En hér er Vatnsendi bærinn sem Rósa er kennd við. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þetta er ótrúlega flott náttúruperla, en sem greinilega hefur verið hlaðin og löguð til að verja menn árásum.

Borgarvirki er klettaborg á ásunum milli Vesturhóps og Víðidals.  177 m. yfir sjávarmáli Gosstapi með 10 - 15 metra háu stuðlabergi.

Sagan segir að Borgvirðingar hafi sótt að Húnvetningum sem flýður upp í virkið.  Það hafi átt að svelta þá í hel þarna uppi, því óvinirnir komust ekki að þeim.  Að lokum þegar aðeins var eftir einn sláturkeppur, hentu Húnvetningarnir slátrinu niður til fyrirsátana, og þegar þeir sáu að menn áttu svo mikinn mat að þeir gátu hent honum, gáfust þeir upp og fóru.  Gott herbregð 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það er tiltölulega auðvelt að komast upp í virkið.  Og eins og sjá má á teiknuðu myndinn er skál þarna inni þar sem hægt er að verjast árásum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér má sjá hve vel hlaðið er fyrir opna svæðið til að loka betur af. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tiplað um í stórgrýtinu. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tveir vinnufélaganna fóru þetta á hækjum, ótrúlegt afrek.  Óli sagði að hann hefði ekki getað annað en farið, því hann hefði verið búinn að lesa svo mikið um þetta.  En honum og FLosa er ekki fisjað saman.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þegar maður kemur upp úr kvosinni er hægt að sjá langt að.  Og hér er skífa sem hægt er að lesa sér til og skoða.  Héðan má til dæmis sjá Eiríksjökul.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sannarlega þess virði að skoða.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og allir komu þeir aftur. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér hvíla þeir sig fram á hækjurnar Óli Borgars og Flosi Jónsson.  Algjörar hetjur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Næsta náttúrvin er svo Kolugil, en við fórum samt fyrst heim að Bakka til að heilsa upp á Hnífsdælinginn Óla Andrésar.  Þarna býr hann stórbúi í fallegri sveit. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Engar smágræjur hér á ferð.  Og hér er hún Freyja Bjarnadóttir, elskuleg að kókitera við Ella minn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Fallegir fossar í Víðidalsá.

Kolugljúfur fékk nafn sitt af tröllskessu einni Kolu sem átti að hafa búið á bænum Kolugil.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er bælið hennar Kolu, en hún var löt að því sagt er og þarna lá hún og teygði svo höndina niður í hylinn þarna fyrir neðan til að ná sér í lax.  En laxinn kemst ekki ofar í ána vegna klettanna þar fyrir ofan.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það er svo gaman að ferðast með fólki sem þekkir til.  Með okkur í þessari ferð var Guðmundur Haukur Sigurðsson frá Hvammstanga.  Maður upplifir staðina allt öðruvísi.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Laxinn kemst ekki upp úr þessum gljúfrum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Svo var haldið á Hvammstanga, alltaf gaman að koma þangað.  Við Elli vorum orðin svöng svo við héldum beint á matsölustað, sem er fyrir ofan Selasetrið, í gömlu fyrstihúsi, afskaplega skemmtilegt, það sem vakti mína athygli var þessi gamli múrveggur við aftreiðsluborðið.  Eins og vel veðraður múrveggur þar sem öll pússning var farin.  Fékk samt ekki skýringu á tilurð hans.  En skemmtilegur er hann.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Lítill ungi úti að borða með pabba og mömmu, en átti erfitt með að sitja kyrr.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ég gat ekki yfirgefið Hvammstanga án þess að heilsa upp á minn gamla vin Sigurð Eiríksson, sem á heiðurinn af því að ræktun hófst á Hvammstanga, hér ræktar hann allskonar plöntur og ávaxtatré, m.a. epli og plómur.  Sannur frumkvöðull og merilegur maður. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Við erum búin að fara gegnum Selasetur og hákarlaveiði stöðvar, en Hvammstangamenn settu þennan forystusauð í öndvegi, þarna stendur hann keikur og horfið yfir sveitirnar, hér eru mest sauðfjárrækt svo hann á vel heima hér.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þessi piltur gætir gömlu vatnsmillunnar sem við erum að fara að skoða á Hvammstanga. Hér er Hulda.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér má sjá gömlu vatnsmilluna, og fararstjórann Guðmund.  Reyndar var ekkert vatn í millunni í þetta skipti því það var skrúfað fyrir vatnið.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Gaman að sjá samt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Rétt hjá er gömul kirkja, þarna er ný kirkja svo þessi er ekki mikið notuð, en samt alltaf eitthvað.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tók sérstaklega eftir þessum listaverkum í kirkjunni, sannarlega fallegt handbragð.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Auðvitað er hvergi getið hönnuðina né listamannanna enda örugglega "bara konur" 

En þá förum við að skondrast út á Vatnsnes.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þessi einstaklega fallega fjárrétt stendur þarna í fjöruborðinu, og aðhaldið sýnist vera afar gott.

Á Illugastöðum fengum við að pissa.  Og svo söguna um Natan Ketilsson.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Á Illugastað bjó Natan Ketilsson, hann var sjálfmenntarður læknir að því er sagt er, svokallaður skottulæknir, kallaði sig Natan Lyngdal.  

Hann hlaut vond örlög eins og vitað er morðin á Illugastöðum, þar sem segja má að kvennamálin hafi orðið honum að fjörtjóni.  Því Agnes Magnúsdóttir felldi hug til hans, en hann hafði valið sér annað kvonfang, Sigríði en eftir því sem sagt er á hún að hafa verið í vitorði með þeim Agnesi og Friðriki.  Þó ástæðan sé gefinn upp sú að þau hafi ætlað að græða á auði Natans.  

Agnes og Friðrik voru svo sek fundinn og voru hálfhöggvin 12. janúar 1830, en Sigríður var flutt til Danmerkur til vistunar í svokölluðu Spunahúsi.

En Agnes lá ekki kyrr.  

Sesselja Guðmundsdóttir hér kona sem hafði dulræna hæfileika.  Agnes hafði samband við hana og bað þess að þau Friðrik yrðu grafin upp og fengju leg í kirkjugarði.  Einnig vildi hún að höfuð þeirra fengju hvíld í sömu mold og beinin, lýsti hún aðstæðum all vel og fór svo að þau voru grafinn upp og var allt eins og Agnes hafði sagt Sesselju fyrir. 

Aftaka þeirra Agnesar og Friðriks var síðasta aftaka á Íslandi. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Á þessum slóðum bjó skoskur prestur Róbert Jack eldri.  Hann var mikill fótboltaáhugamaður og er þarna safn frá honum.  Aðallega var Robert Manchester United maður.  Þarna hefur sonur hans Róbert Jr. sett upp matsölustað með sjávarréttum, við fórum ekki þarna, en það er örugglega gaman að skoða þennan stað.  Sérstaklega núna í öllu fótboltaæðinu sem hefur heltekið landsmenn.

En við erum að fara að skoða Hvítserk.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Algljörlega einstakur klettur, sagan segir að Þarna hafi tröllkarl dagað uppi þegar hann ætlaði að þagga niður í klausturbjöllum, sem honum fannst algjörlega óásættanleg, sonur hans vildi endilega koma með, en tafði svo fyrir föður sínum að þeir urðu báðir að steini.  Hvað um það, fagur er hann svo sannarlega.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það var svo notalegt að slaka aðeins á fyrir þrírétta máltíð sem beið okkar. Og ræða saman um upplifanir dagsins.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já gott að slaka á

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og maturinn var ekki af verri endanum á Hótel Hvítserki.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já við fengum svo lambasteik hvað annað úr þessu landbúnaðarhéraði. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ari Og Freyja.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Komum loks við á Reykjum í Hrútafirði á minjasafninu.  Hér höfðu unglingar teiknað skemmtilegar myndir hér sjáum við Vatansenda Rósu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mæli alveg með þessu safni, ég er ekki mikið fyrir söfn, en ég skemmti mér ágætlega hér.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þetta er stórt og mikið safn og heimamönnum til mikils sóma.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já þetta er skemmtilegt safn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tíæringur. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Elli að dáðst að kríunum, sem nóg er af hér, þær hafa fært sit frá Hvammstanga en búið er að byggja hús á svæðinu sem þær áttu.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og svo að lokum, himnagalleríið var opið.  

Eigið góðan dag elskurnar.  Og nú er sólin komin fram og ég upp á garðplöntustöð að selja sumarblóm og fleira.