Það er töff að vera sjötug.

Yndislegur dagur hjá mér í dag.  Mér líður eins og drottningu.  

Ég ætla að birta greinina mína í heild sinni hér, því hún var auðvitað allof löng til að birta í Morgunblaðinu.

 

Það er töff að verða sjötug. Það er frekar erfitt að koma á blað 70 ára ævi, en þá er bara að stikla á stóru. Ég fæddist á Ísafirði þann 11. September 1944. Móðir mín er Aðalheiður Bára Hjaltadóttir og faðir Þórður Júlíusson. Ég er að mestu leyti alin upp hjá móðurömmu minni og afa, Ásthildi Magnúsdóttur og Hjalta Jónssyni, en samt í sama húsi og foreldrar mínir. Ég á 7 systkini, yngsti bróðir minn dó aðeins 7 mánaða gamall, en ég átti þá líka son, aðeins hálfum mánuði á eftir bróður mínum. Við mamma áttum margar góðar samverustundir báðar óléttar. Ég var svona strákastelpa, við krakkarnir í hverfinu Stakkanespúkarnir lékum okkur mikið saman í allskonar leikjum, því við vorum eins og við værum í sveit. Foreldrar okkar flest norðan frá Hornströndum og samkennd mikil milli fjölskyldna. 17 ára fór ég í lýðháskóla í Svíþjóð, er eiginlega ennþá hissa á að foreldrarnir þorðu að senda mig, en ég býst við að ég hafi suðað eins og býfluga þar til undan var látið. Fór svo tveimur árum seinna til Skotlands, þar tók á móti mér maður frá útlendingaeftirlitinu og spurði mig hvað ég væri að gera, og ég svaraði um hæl: „Ég ætla að fá mér vinnu“ Ertu með atvinnuleyfi? „Nei“ Þá verðum við að senda þig heim aftur, svaraði þessi litli skeggjaði gaur. Ég fer ekki fet, sagði ég ákveðin. Ég fer þá bara til Svíþjóðar. Nei við sendum þig beina leið heim aftur, sagði karlinn. Ég komst inn, en frétti síðar að flugvélin hefði beðið eftir „vargnum“ í tvo klukku tíma. Þegar ég kom svo heim tveimur árum seinna, fór ég að vinna með Litla Leikklúbbnum, sem er leikfélag hér, það var virkilega gaman. Síðar fór ég að syngja með hljómsveitum, hafði að vísu komin nokkrum sinnum fram með frændum mínum í BG Baldri og Kalla Geirmundssonum. Fyrsta hljómsveitin var Hljómsveit Ásgeirs Sigurðssonar, þar var Rúnar Þór að stíga sín fyrstu skref og bassaleikarinn Örn Jónsson. Svo kom Aðild og Ásthildur, Ásgeir og félagar, Gancia, Sokkabandið, kvennasveit og síðast gömlu brýnin. Ég vann á bæjarskrifstofunni frá árinu 1966, með smá hléum til ársins 2011. Var garðyrkjustjóri í 30 ár. Þar þurfti ég oft að sýna „vargin“ í mér til að fá einhverju áorkað, það hefst víst ekkert öðruvísi. Ég stofnaði Ísafjarðardeild garðyrkjufélagsins 1974, ásamt góðu fólki. Ég hef alltaf haft áhuga á gróðri, og þegar við fluttum inn í eigin húsnsæði sem við byggðum sjálf, 1971, fór ég að panta inn ýmiskonar gróður vegna þess að hér var ekki til nein gróðrarstöð. Húsmæðurnar í kring um mig fóru svo að biðja mig um að panta fyrir sig líka, og svo koll af kolli, svo fór ég að panta aðeins meira, ef einhver skyldi nú vilja fá, og eftir að ég flutti í nýtt hús, kúluhúsið varð úr að ég stofnaði garðplöntustöð fyrir ofan hana. Hún er starfrækt enn þann dag í dag. Ég sé að ég þarf eiginlega að skrifa ævisöguna mína, því ég hef komist í svo margt á langri ævi. Mest megnis hef ég átt góða ævi, en sorgin hefur bankað upp hjá mér eins og öllum öðrum. Það var erfitt þegar ég missti 7mánaða gamlan bróður minn, við mamma áttum drengina okkar með hálfsmánaða millibili. Það var áfall að missa ömmu, fóstru mína og afa, líka pabba og mömmu, en sárast af öllu var að missa elskulega drenginn minn árið 2009. Það tók mig langan tíma að komast yfir þá sorg. En svona er lífið. Við þurfum að taka því sem að höndum ber og reyna að gera það besta úr öllu. Ég tók að mér son hans þegar hann varð sex ára, hann er núna er 17 ára að verða 18. Það var aldrei nein spurning um að við Elli minn myndum taka hann að okkur, þegar foreldrar hans gátu ekki sinnt honum lengur. Það var samt erfitt að þurfa að vinna að því að fá drenginn. Svona barátta við móðurina sem var ekki sátt, oft varð ég að segja sjálfri mér að ég yrði fyrst og fremst að hugsa um drenginn, allt annað yrði bara að hafa sinn gang. En þannig er lífið, stundum þarf maður að taka afstöðu og vera sjálfum sér trúr og því sem maður trúir á. Ég á 23 barnabörn, þ.e. börn sem kalla mig ömmu, sama hvaðan þau koma, og það er frekar erfitt að kaupa gjafir fyrir svo marga, þannig að fyrir sex árum ákvað ég að skrifa ævintýri árlega, þar sem barnabörnin mín taka þátt. Þetta hefur mælst vel fyrir hjá þeim og við erum öll ánægð. Oft hefur verið hringt í ömmu á aðfangadag til að spyrja hvort þau megi opna pakkann frá ömmu á hádegi, þá er ekki hægt að bíða lengur með lesturinn. En nú er þetta örugglega orðið alltof langt. Þegar ég var um tíu ára, fannst mér fólk um tvítugt vera orðið eldgamalt, og þar væri eiginlega ekkert eftir af lífinu. Þegar ég varð svo tvítug, fannst mér það besti aldurinn, þrítug líka, fertug á hátindi, fimmtug ennþá skemmtilegra, sextug vá algjört æði, og nú verð ég bráðum sjötíu ára og lífið blasir við mér, ég hlakka til að takast á við það sem að höndum ber, hef reyndar aldrei haft meira að gera. Þannig að meðan heilsan er góð og lífið leikur við mann, það er auðvitað undir manni sjálfum komið, þá er lífið skemmtilegt. Eitt að lokum þegar ég finn að sorgin er að yfirtaka mig, eða áhyggjur og reiði, þá hef ég komið mér upp möntru sem ég fer með, þangað til mér líður betur. Hún er svona,“ ljós, friður, kærleikur“ og það er ótrúlegt hvað þessi þrjú fallegu orð lyfta öllu erfiðu frá mér, og ég hef þurft á því að halda.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Á Aldrei fór ég suður.  í fyrra það var afar skemmtilegt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Börnin hans Skafta míns.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Inga Þórsbörn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Börn Rolando.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Alejandra mín.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Úlfur á Aldrei fór ég suður.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Stelpurnar hennar Báru minnar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og stubburinn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Við Davíð Elías að gera kjötbollur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og stóri bróðir Arnar Milos að greiða Lottu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Að matast í kúlunni.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sigurjón.  

 Það vantar tvö börn í myndirnar, Ólöfu Dagmar og Lilju Aletu.  Báðar flottar stelpur, en ég er ekki heima og myndefni því takmarkað 

 En svona er þetta bara eigið góðan dag elskurnar, ég ætla að njóta mín, og svo ætla ég að hafa opið hús á laugardaginn fyrir þá sem vilja heilsa upp á okkur Ella Frá kl. 16 - 19.  <3